اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر تحمل بلاتکلیفی و کیفیت خواب در زنان مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر

هدف از تحقیق حاضر بررسی اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر تحمل بلاتکلیفی و کیفیت خواب در افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر بود. روش تحقیق از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه آزمایش و گروه کنترل بود جامعه آماری زنان دارای اضطراب فراگیر شهر تهران در سال ۱۳۹۹ بود. با استفاده از روش نمونه گیری داوطلبانه ۳۰ نفر از زنان دارای اضطراب فراگیر انتخاب شدند. و به طور تصادفی به دو گروه آزمایش و گروه کنترل تقسیم شدند. گروه آزمایش درمان شناختی - رفتاری را به مدت ۱۰ جلسه دریافت کردند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه اضطراب زانک (۱۹۷۰)، مقیاس عدم تحمل بلاتکلیفی فریستون و همکاران (۱۹۹۴) و شاخص کیفیت خواب پترزبورگ بای سی وهمکاران (۱۹۹۰)، بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس انجام پذیرفت. نتایج حاکی از آن بود که درمان شناختی رفتاری، بر عدم تحمل بلاتکلیفی و کیفیت خواب در زنان دارای با توجه به اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر تحمل بلاتکلیفی و کیفیت خواب، ضروری اختلال اضطراب فراگیر بهبود می بخشد. است مشاوران و روانشناسان در درمان اختلال های مذکور از رویکرد درمانی شناختی رفتاری برای زنان مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر استفاده نمایند.

Keywords:

درمان شناختی - رفتاری , تحمل بلاتکلیفی , کیفیت خواب , اضطراب فراگیر