مسئولیت مدنی والدین در صورت ترک وظایف تربیتی و آموزشی فرزندان

هدف از این پژوهش، توسعه دانش تئوریک حقوق در خصوص مسئولیت مدنی والدین در صورت ترک وظایف تربیتی و آموزشی فرزندان، ارائه راهکارهایی برای حمایت بیشتر از حقوق کودکان به قانونگذار سازمانهای بین المللی و مهمتر از همه خود والدین و همچنین جلوگیری از آثار سویی است که به علت ترک وظایف تربیتی و آموزشی توسط والدین ممکن است برای آنها به دنبال داشته باشد. قانونگذار در ماده ۱۱۲۳ قانون مدنی برای والدین در صورت خودداری از وظیفه تربیت فرزندان ضمانت اجرای اتخاذ تصمیم در مورد حضانت فرزندان توسط محاکمه به تقاضای اقربای طفل یا قیم یا مدعی العموم را پیش بینی نموده است، اما هیچ گونه مسئولیت مدنی برای ترک وظایف تربیتی توسط والدین در نظر گرفته نشده است. با توجه به بررسیهایی که صورت پذیرفت، به این نتیجه رسیدیم که در قوانین ما وظایف والدین به طور کلی و مبهم بیان شده است. کوتاهی یا ترک وظایف تربیتی توسط والدین در صورتی که منجر به آسیب های روانی، اجتماعی، اقتصادی و غیره به فرزند شود، مسئولیت مدنی والدین را در پی خواهد داشت. آسیب هایی که به طفل وارد میشود، میتواند آسیب های روانی همانند گوشه گیری، عدم اعتماد به نفس، پرخاشگری و تزلزل شخصیت را در پی داشته باشد. قانونگذار در خصوص مسئولیت مدنی والدین در صورت کوتاهی یا ترک وظایف تربیتی توسط آنان اقدام به تعیین ضمانت اجرا و وضع مواد قانونی مصرح ننموده است. در مراجع قضایی ایران، تقریبا هیچ موردی مبنی بر اقامه دعوی فرزندان توسط والدین مشاهده نشده است، تنها مواردی شامل واگذاری اطفال بی سرپرست یا بدسرپرست وجود دارد.

Keywords:

حقوق کودک , مسئولیت مدنی والدین , وظایف تربیتی , عرف