تاثیر بالیدگی جسمانی بر شایستگی حرکتی دانش آموزان ۸-۱۱ ساله شهر تهران

مقدمه و هدف: شایستگی حرکتی از عوامل مهم مرتبط با سلامت است که تحت تاثیر متغیرهای مهمی همچون بالیدگی جسمانی است. هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیربالیدگی جسمانی بر شایستگی حرکتی دانش آموزان ۸-۱۱ ساله شهر تهران بود. ۲۰۵ دختر و پسر ۸-۱۱ ساله شهر تهران به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. مواد و روشها: درصد قامت بزرگسالی با استفاده از روش خمیس-روشه به عنوان شاخص بالیدگی جسمانی مورد ارزیابی قرار گرفت. شایستگی حرکتی با استفاده آزمون شایستگی حرکتی )TMC( ارزیابی شد. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس چند عاملی و آزمون تعقیبی بون فرونی تحلیل شد.نتایج: نتایج تحلیل واریانس چند عاملی اثر معنادار بالیدگی را روی شایستگی حرکتی نشان داد .)p< ۰/۰۵( اثر اصلی سطوح بالیدگی جسمانی معنادار بود .)p= ۰/۰۰۱( مقایسه میانگین ها نشان داد دانش آموزان دارای بالیدگی زودرس دارای شایستگی حرکتی پایین تری نسبت به دانش آموزان دارای بالیدگی نرمال و بالیدگی دیررس بودند و دانش آموزان دارای بالیدگی دیررس بهترین شایستگی حرکتی را داشتند. اثر تعاملی سطوح بالیدگی جسمانی در سن معنادار بود .)p= ۰/۰۰۱(نتیجه گیری: با توجه به تاثیر شایستگی حرکتی در سلامت جسمانی کودکان، برای برنامه ریزی ورزشی کودکان باید یالیدگی کودکان را در نظر گرفت.

Keywords:

بالیدگی جسمانی , شایستگی حرکتی , کودکان