جایگاه مصالح پایداردر درهویت بخشی به خانه های سیتی ایران

ویژگی های ذاتی مصالح و نیز شیوه بکارگیری آنها، نقش تعیین کننده ای در تعریف فرم و فضای معماری دارند. چنان که می توان گفت در شل گیری مکان، فرم ها بوسیله مواد و مصالح نقش خود را ایفا می کنند. هر ماده ای فرم خاص خود رامی طلبد و برخی فرم های حجمیو فضایی خاص را مطرح می سازد و بدین ترتیب صورت فضایمعماری را تحت تاثیر قرار می دهد. بر خلاف آنچه امروز متداول است، گذشتگان مدبر و فرهیخته این مرز و بوم، با عنایت به آموزه های دینی و فرهنگی خود، قدم های بزرگی در زمینه بهینه سازی مصرف مصالح و صرفه جویی در بکارگیری آن ها برداشته اند. آن ها صرفه جویی و بهینه سازی را نه تنها یک امر حرفه ای بلکه یک ضرورتعقیدتی ومذهبی می دانستند و تمام هم خود را در این مسیر به کار می بستند. سوابق تاریخی ایران در زمینه معماری نمونه های بسیاری از این فن آوری های بومی را دربر دارد. در معماری بومی ایران، هیچ عنصری بیهوده و زاید نیست و در حقیقت عملکردی و بجا بودن از اصل اولیه این معماری محسوب می شود. گذشتگان ما شعار «کمتر بیشتر است» را نه در حذف زیبایی های بنا، بلکه در حذف بیهودگی های آن می دانستند و به نتایج در خور توجهی در این زمینه دست یافته اند. در این تحقیق جایگاه تاثیرگذار مصالح سنتی پایدار در هویت دهی به خانه هی سنتی را مورد توجه قرار می دهیم.

Keywords:

معماری سیتی , پایذاری , مصالح , هویت معماری