ارزیابی پدیدار شناسی با رویکرد ارتقاء حس تعلق به فضای ساخته شده (نمونه موردی: مسجد جامع اصفهان)

از آنجا که اصطلاح حس تعلق، آشکارا بر چیزی دلالت دارد که نمی تواند کمی باشد و از سویی دیگر، توانایی رویکرد پدیدارشناسی، در ایجاد محیط واجد معنا، و هویت از طریق خلق فضاهایی سرشار از حس و روح مکان می باشد؛ چنین به نظر می رسد که می بایستی در رویکرد پدیدارشناسانه، فضاها را مورد ارزیابی قرار داد تا بتوان به ایجاد حس تعلق و تعیین معنا در معماری و شهرسازی دست یافت. هر بنا و اثر معماری اصیل بر ارزشهایی استوار است که تاثیر گذر زمان بر آن کمرنگ است و همچنان با حفظ ارزشهای خود می تواند به حیات خود ادامه دهد، هنگامی که صحبت از معماری فردا می و چگونه می توان نقش تعلق و پدیده شناسی را در فضای ساخته شده احیا کرد و سیر نزولی و معماری بی هویت امروز را تغییر جهت داده و در سیر تازه ای قرار داد که آنچه که تشکیل دهنده فضای معماری فرداست هویت و معنای اصیل خود را بازیابد. بدین منظور در انجام این پروسه از روش پیمایشی و توصیفی بهره گرفته ایم .می خواهیم در فضاسازی از نقش پررنگ انسان و حواس آن به ایده ال ترین بناها دست یابیم، فضایی قابل ادراک و شناسایی، به یاماندنی، واضح همراه با احساس تعلق. با توجه به فرضیه مقاله حاضر مبنی بر این که سر انجام به نحوه فضاسازی در معماری با استفاده از ارتقاء حس تعلق می توان طوری فضاسازی نمود که محل سکونت دارای کیفیت زندگی در فضاهای مسکونی باشد. در این مقاله سعی شده است که با بررسی پدیده شناسی به تبیین پدیده ارتقاء حس تعلق فضا پرداخته و پس از بررسی عناصر فضا و تجزیه و تحلیل فضای امروز راه حل اساسی در جهت هویت بخشیدن به طرح های آینده یافته که منجر به فضای امن فردا شود.

Keywords:

پدیده شناسی , احساس تعلق , فضای ساخته شده , مسجد جامع اصفهان