بررسی شاخص های برنامه ریزی شهری موثر در ارتقای امنیت در شب در فضاهای عمومی با رویکرد اجتماع پذیری مکان (نمونه موردی محله فخرآباد شیراز)

از آنجا که فضاهای شهری امروزی مولفه ای برای وقوع نا بهنجاری های شهری و در نتیجه عدم وقوع امنیت در شهر می باشد،بنابر این بررسی جنبه های کیفی و کمی امنیت چه از لحاظ کالبدی و چه از لحاظ اجتماعی در فضاهای شهری امری ضروری است. از عیوب معماری و شهرسازی ما در این است که که همه طراحی ها حتی امنیت، با احتساب نور خورشید انجام می شود، به عبارتی با تاریکی هوا ناامنی و حس آن در افراد پیاده کوچه و خیابان در بیشتر نقاط دیده می شود. لذا مبلمان شهری و نحوه چیدمان آن سهم عظیمی در زنده و امن بودن فضاهای شهری دارد. این فضاها بدون هیچ عملکرد و فعالیت و مراقبی در طول شبانه روز مخصوصا شب می تواند بستر بزهکاری های اجتماعی و کاهش امنیت در فضاهای شهری باشد. در طول شب، فضاهای شهری مانند خیابان ها، میادین، پارک ها و ... به طور فزاینده ای به عنوان فضاهای زنده، متنوع و مملو از عبور و مرور می توانند مورد استفاده قرار گیرند. از این رو چیدمان منطقی شهری و سرزنده سازی فضاها در شب یکی از الزامات طراحی فضاهای شهری می باشد. از سوی دیگر کار و فعالیت شبانه و حضور افراد که خود نگهبانان شهری تلقی می شوند می تواند به مرور قسمتی از زندگی شهری تبدیل شود . امروزه در شهرها، تقربای کلیه فعالیت های شهری که قبلا در روشنایی روز امکان پذیر بوده، می تواند اینک در شب قابل اجرا باشد.

Keywords:

چیدمان شهری , امنیت روانی , معماری , شب