نقش معماری هوشمند در انعطاف پذیری فضا

در عصرحاضر، معماری هوشمند به عنوان روشی موثر به منظور حل معضلات معماری موردتوجه معماران و شهرسازان قرار گرفته است. معماری هوشمند به مسائلی همچون ایجاد انگیزه، نوآوری، خلاقیت، حرکت و پویایی و ایجاد تعامل دوسویه بین مخاطب و معماری توجه بسیار دارد. در حقیقت ساختن فضای انعطاف پذیر و منعطفی که ظرفیت تطابق با شرایط مختلف و نیازهای مخاطبان را دارد از دیرباز موردتوجه بوده و امروزه این امر در قالب معماری هوشمند و تاثیرات تکنولوژی بر معماری بسیار کاراتر از قبل قابلیت اجرا یافته که نتیجه آن ارتقا کیفی شرایط محیطی است. مهمترین سوال این پژوهش این است که است که معماری هوشمند تا چه حد میتواند در انعطاف پذیری و کیفیت فضاهای شهری موثر باشد؟در حقیقت منطق پارامتریک موجود در ساختار معماری هوشمند موجب میشود تا سیستم ساختمانی از طریق فرایندهای موجود گسترش و یا تطابق یابد که در نتیجه، این ارتباطات مجازی به تعاملات فیزیکی منعطف و ایجاد فضاهای انعطاف پذیر منجر میشود.روش به کار رفته در این پژوهش، توصیفی- تحلیلی، با تکنیک تحلیل محتوا و استدلال منطقی است. با استفاده از مطالعات کتابخانه ای،می توان گفت هر یک از مولفه های هوشمندی و انعطاف پذیری و کیفیت طراحی گویه های مربوط به خود را دارند، که هدف این پژوهش سنجش میزان ارتباط بین عوامل هوشمندی و انعطاف پذیری محیط است. تلاش شده است تا با شناسایی متغیرهای موثر بر مساله که با استفاده از مبانی نظری پژوهش و تجارب مطالعاتی حاصل شده است، شاخص های مناسب برای تحلیل مولفه ها را تنظیم نمود.

Keywords:

تکنولوژی , معماری هوشمند , انعطافپذیری , ارتقای کیفی شرایط محیطی