تبیین اندیشه های تادائو آندو در منطقه گرایی انتقادی

چگونگی ایجاد پیوند با معماری گذشته در سرزمین هایی که دارای سابقه ای کهن از معماری سنتی می باشند، همواره به عنوان یکی از دغدغه ها و به بیانی دیگر چالش های معماری معاصر چنین سرزمین هایی مطرح بوده است. در ژاپن نیز به دلیل آمیختگی اصول و آیین های مذهبی با زندگی مردم در طول زمان لزوم توجه به این پیوند توسط معماران معاصر ژاپن احساس شده است. فرامپتون با مطرح کردن موضوع منطقه گرایی انتقادی در نوشته هایش از آندو به عنوان یک معمار منطقه گرایی انتقادی یاد کرده که از جمله معیارهای فرامپتون، رابطه مستقیم دیالکتیکی با طبیعت است، دیالوگی با محیط که در معماری آن دو در بیان ساده از طریق اثر متغیر نور و زمین تجسم می یابد. مقاله حاضر به بررسی اندیشه ها و دیدگاه های و ریشه های فکری تادائو آندو معمار ژاپنی می پردازد و نسبت آن با منطقه گرایی انتقادی را مورد مداقه قرار می دهد. در این پژوهش، با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و با بهره گیری از ابزار گردآوری اطلاعات، همچون مطالعات کتابخانه ای و اسنادی، سعی شده است تا مفاهیم و اصول مرتبط با کیفیت مکان در معماری آندو مورد بررسی و تحلیل قرار گیرد. براین اساس می توان گفت ، طبیعت، فرهنگ و تجربیات حسی از جمله عوامل تعیین کننده آثار او بوده است.

Keywords:

تادائو آندو , کنت فرامپتون , منطقه گرایی انتقادی , زمینه گرایی , معماری معاصر ژاپن