تاثیر آموزش تنظیم هیجانی به نوجوانان و والدین بر تعامل والد – فرزند و تاب آوری نوجوانان پسر مضطرب شهر تهران

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش تنظیم هیجانی به نوجوانان و والدین بر تعامل والد – فرزند و تاب آوری نوجوانانپسر مضطرب شهر تهران انجام شده است. روش تحقیق از نوع نیمه آزمایشی بود. جامعه آماری شامل نوجوانان دختر دارایاختلالات رفتاری و مادران آنها در منطقه ۱ شهر تهران بوده است. برای انتخاب نمونه، تعداد سه مدرسه به صورت تصادفی خوشهای انتخاب شد. برای اجرای پژوهش، تعداد ۳۰ نوجوان مضطرب انتخاب شد. از این تعداد ۱۵ نفر به صورت تصادفی در گروهآزمایش جای گرفتند و ۱۵ نفر که در دوره آموزشی شرکت نکردند، در گروه گواه قرار گرفتند. آموزشها در جلسات جداگانه و توامبرای مادران و نوجوانان مضطرب اجرا شد. ابزارهای پژوهش شامل مقیاس اضطراب اسپنس ( ۱۹۹۷ )، پرسشنامه تاب آوری کونور ودیویدسون ( ۲۰۰۳ ) و پرسشنامه ارتباط والد – فرزند پیانتا ( ۲۰۱۱ ) استفاده شد. برای هر دو گروه مادران و فرزندان ۱۲ جلسهآموزشی برگزار شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از طرح آماری آمیخته تحلیل واریانس عاملی با اندازه گیری مکرر استفاده شد.یافته های نشان داد که آموزش تنظیم هیجانی منجر به کاهش نمرات تعارض و افزایش نمرات نزدیکی شده است اما اثر معناداریبر مولفه وابستگی نداشته است. همچنین، تاثیر آموزشها بر افزایش تاب آوری معنادار بوده است.

Keywords:

تنظیم هیجانی , ارتباط والد – فرزند , تاب آوری , اضطراب