نقش معماری و شهرسازی پیشرو در تحقق مردم سالاری شهری از منظر "معماری اجماع" و "معماری عدم اجماع"

مفاهیم پیشرو در حوزه ی فلسفه ی سیاسی معاصر بیش از پیش به نقش فضا و مکان در تحقق مردم سالاری تاکید دارند. این نوشته نیز در پی آن است که با یک بازنگری کلی درباره ی جایگاه و ظرفیت های معماری و شهرسازی، رسالت آنها را در مردم سالاری تبیین کند. از این دیدگاه می توان نقش معماری و شهرسازی را در منع و تسهیل درکی از مردم سالاری نشان داد که ما با عنوان "مردم سالاریشهری" از آن سخن می گوییم. در بخش بعدی مقاله و پس از پی ریزی مقدمات اولیه، به دو تعریف حاکم در فلسفه ی سیاسی معاصر از مردم سالاری پرداخته ایم: "مردم سالاری اجماع consensus و "مردم سالاری عدم اجماع dissensus برای مردم سالاری اجماع که یک درک ضروری اما دست راستی از مردم سالاری است به نوشته های یورگن هابرماس ارجاع می کنیم و برای مردم سالاری عدم اجماع به آرای پیشروی ژاک رانسییر. سپس تلاش کرده ایم تا امکان اعمال این دو نظریه را در معماری و شهرسازی مورد بررسی قرار دهیم. هدف این نوشته در نهایت، دست یابی به یک چارچوب نظری برای "معماری اجماع" و "معماری عدم اجماع" است که در کنار هم، تعریف پیشرویی از مفهوم مردم سالاری را در اصل "فضا" مفصل بندی می کند.

Keywords:

فلسفه ی سیاسی , معماری و شهرسازی , مردم سالاری شهری , معماری اجماع , معماری عدم اجماع