واکاوی اقتدار نیروی پلیس با تاکید بر کنش اجتماعی شهروند و پلیس

نیروهای پلیس برای ایفای وظایف خود نیازمند قدرت قانونی و مشروع (اقتدار)هستند. این پژوهش با هدف واکاوی اقتدار نیروی پلیس با تاکید بر کنشاجتماعی در مقوله فرمان پذیری شهروندان از پلیس انجام می گردد. روشپژوهش استدلال منطقی است و جنبه اقناعی دارد. در مبانی نظری ایده هایفریدمن، وبر، کلمن و چلبی بررسی می شوند تا بتوان مفهوم اقتدار نیروی پلیسرا بر مبنای کنش اجتماعی واکاوی نمود. یافته های پژوهش نشان می دهد،محدودیت های نقشی پلیس و شهروند، منابعی که پلیس و شهروند برای کنش دراختیار دارند، نوع تعامل پلیس و شهروند (مبادله ای، قدرت، گفتمانی وارتباطی)، کنش های پیشتر نوع شهروند و نوع پلیس با یکدیگر بر اقتدار پلیستاثیر گذارند. بر این اساس پیشنهاد می شود ضمن پرهیز از تعامل بر مبنایقدرت، مدیریت صحنه تعامل پلیس و شهروند با آگاهی بخشی و مهارت بخشیبه نیروهای پلیس و شهروندان تقویت گردد. همچنین ضرورت دارد تعاملاتپلیس بر مبنای عام گرایی بویژه با شهروندان دارای مزیت های نقشی همراه گرددو همچنین روابط اقتداری پلیس و شهروند که اکنون بیشتر بر مبنای روابطروابط اقتداری پیوسته است، تا زمانی که نقص های رابطه اقتداری پیوسته بر طرفنشده است، رابطه اقتداری گسسته به عنوان انگیزه بخش فرمان پذیری استفاده شود.

Keywords:

اقتدار , پلیس , شهروند , فرمان پذیری , کنش اجتماعی