بررسی مولفه های تاثیرگذار در طراحی فضاهای آموزشی برای کودکان اوتیستیک

کودکان طیف اوتیسم به لحاظ جسمانی ، رفتاری و اجتماعی تفاوت قابل ملاحظه ای با سایر کودکان دارند؛ از این رو بحث آموزش وپرورش که اصلی ترین نیاز هر فرد در زندگی می باشد، برای این کودکان بسیار بیشتر از سایرین حائز اهمیت است.این اختلال که معمولاعلائمش تا پیش از سه سالگی بروز میکند، باعث تمایز بارزکودک با کودکان عادی شده و خانواده ها را با چالش های فراوانی روبرو میسازد. دهه هاست که محققان در زمینه های مختلف از جمله روانشناسی محیط و معماری به شناخت و بررسی عواملی پرداخته اند کهموجب کیفیتی ویژه در معماری فضاهای آموزشی کودکان اوتیستیک شود، تا بتوان از حداکثر توانایی این طیف از کودکان که نیازهای ویژهای دارند،بهره برد.در پژوهش حاضر تلاش شده است تا ضمن آشنایی با اختلال اوتیسم و توصیف رفتارهای کودک اوتیستیک، واکنش هایآنان به عناصر کالبدی مورد بررسی قرار بگیرد و راهکارهایی که برای طراحی فضا توسط محققان پیشنهاد شده است، با هدف بهبود شرایطآموزشی و ارتقای سطح سلامت جسمی و روحی کودکان اوتیستیک و همچنین ایجاد حس امنیت و استقلال این کودکان، ارائه گردد. سوالاصلی این پژوهش چگونگی استفاده خردمندانه از مولفه های معماری و روانشناسی محیط،در جهت بهبود کیفیت اموزش و سلامت کودکانطیف اوتیسم است که تلاش شده برای آن پاسخ های قابل اجرا پیدا کرد.نتایج تحقیق نشان می دهد با در نظر گرفتن روحیات کودکاناوتیستیک و جلوگیری از انگیزش بیش از حد آنها توسط محیط، می توان فضاهایی مناسب برای آنها ایجاد کرد که در بهبود شرایط جسمیو روانی این کودکان تاثیر بسزایی دارد.

Keywords:

کودک اوتیستیک , آموزش , روانشناسی محیط , معماری