چشم انداز توسعه شهری و حمل و نقل همگانی در شهرهای متوسط و کوچک

رشد روزافزون جمعیت و خودرو، توسعه سریع و صنعتی شهرهای بزرگ دنیا، تقاضا برای جایجایی انبوه انسان و کالا را موجب شده است. پاسخگویی به این تقاضا از مجرای خودرو، به ویژه خودرو شخصی بر مشکلات و پیچیدگی های زندگی در این شهرها افزوده است. همین عوامل سبب شده است تعداد قابل توجهی از شهرهای بزرگ دنیا و نقاط جمعیتی منطقه ای آنها، به تدریج قابلیت زیست پذیری (livability) و حرکت پذیری (Mobility) خود را تا حد زیادی کاهش داده اند. روش های متعارف تا چندی پیش اغلب بر برنامه ریزی و طراحی شهری مبتنی بر قابلیت حرکت اتومبیل استوار بود. گفتمان نوین مبتنی بر قابلیت دسترسی به حمل و نقل همگانی، سهولت، امکان جابجایی ایمن و ارزان و سلامتی ان سان را محور سیستم حمل و نقل قرار می دهد. از این رو، دیری است که کارشناسان و متخصصان حمل و نقل به یاری برنامه ریزان، تصمیم سازان و مسئولان شهری و ملی آمده اند تا با به کارگیری تدابیر کارآمد و چندوجهی، علاوه بر رفع مشکلات فعلی، از رشد معضلات شهری پیشگیری کنند و یا دست کم از رشد آن بکاهند. یکی از روش های مطلوب در راستای ایجاد شهرهایی مبتنی بر حمل و نقل همگانی، توجه به شهرهای کوچک و متوسط که هنوز به مشکلات عدیده جا به جایی انسان مواجه نشده اند، می باشد؛ در این پژوهش سعی شده است راهکارهایی در راستای نیل این هدف مطرح گردد.

Keywords:

شهر , جا یه جایی , خودرو , حمل و نقل همگانی