سنجش میزان رضایتمندی ساکنان از کیفیت محیط شهری در بافتهای فرسوده پس از فرآیند نوسازی )مطالعه موردی: محلات اسدی و صفا-منطقه ۳۱ تهران(

بافت های فرسوده شهری بر اثر گذشت زمان و تغییر در الگوهای فضایی ساخت وساز، دارای مشکلات زیادی از لحاظ شرایط کالبدی، اقتصادی و اجتماعی برای زندگی ساکنان آن­ها شده اند. بر این اساس راهبرد بهینه بهسازی و نوسازی این بافت ها دارای اهمیت زیادی در برنامه ریزی و مدیریت شهری می باشد. هدف این پژوهش بررسی رضایتمندی ساکنان محلات اسدی و صفا منطقه ۱۳ تهران از کیفیت محیط شهری پس از فرآیند نوسازی می باشد. روش پژوهش به صورت توصیفی– تحلیلی و روش گردآوری داده­ها، پیمایشی می باشد. جامعه آماری در این پژوهش ساکنان محلات اسدی و صفا می باشند که با استفاده از فرمول کوکران ۳۲۰ نفر نمونه انتخاب و پرسش نامه بین آن ها توزیع شده است. داده­ها در نرم افزار SPSS با استفاده از آزمون­های T تک نمونه ای، کندال و همبستگی پیرسون تحلیل شده است. نتایج پژوهش نشان میدهد که شهروندان از میان شاخصهای مورد بررسی نسبت به شاخص های زیبایی شناسی، کالبدی و امنیت ابراز نارضایتی کرده اند. بالاترین سطح رضایتمندی ساکنان به بعد دسترسی و پایین ترین سطح رضایتمندی به بعد کالبدی تعلق دارد. نتایج به دست آمده از همبستگی پیرسون گویای این حقیقت می باشد که بین ویژگی های فردی ساکنین و رضایتمندی آن ها از شاخص های کیفیت محیط رابطه ای وجود ندارد.

Keywords:

بافت فرسوده , نوسازی , رضایتمندی ساکنان , محلات اسدی و صفا , منطقه ۳۱ تهران