تاریخ ادبیات ایران وجهان و سبک ادبی

ادبیات به مجموعه سخنهای انسانی که در قالبهای گفتاری، نوشتاری و یا دیگر قالب ها مانند قالب الکترونیکی گرد آمده باشند گفته میشود. ملتها و تیره ها همانگونه که دارای نهادها، مکتبهای فلسفی یا دوران های تاریخی هستند می توانند دارای ادبیات نیز باشند. تاریخ ادبیات ؛ موضوعی میان رشته ای است که به تاریخ و سرگذشت ادبیات به ویژه ادبیات مکتوب در طول دوره های تاریخی و تغییرات و دگرگونیهای سبکها و فنون ادبی در نقاط مختلف جهان به زبانهای مختلف در طول تاریخ می پردازد. در باور همگانی ادبیات یک تیره یا ملت برای نمونه مجموعه متن هایی است که آثار ماندگار و برجسته پیشینیان و همروزگاران آن تیره و ملت را تشکیل می دهند. یکی از طبقه بندی های مشهور و پرکاربرد متن های ادبی،طبقه بندی دوگانه ایست که بر اساس آن متن ها به دو گونهی اصلی شعر و نثر تقسیم می شوند. این طبقه بندی سنت دیرینه ای در زبان فارسی و ادبیات جهان دارد. سخنوران و فیلسوفان از دیرباز در پی پررنگ کردن خط ظریف میان این دو و ارائه می تعریفی فراگیر و تمیز دهنده از نثر بوده اند اولین اشارات و یافته های مکتوب ادبی به سه ناحیه جهان یعنی مصر باستان، سومر و چین باز می گردد. هیروگلیف های مصری اشارات ادبی را در درون خود دارند و کتاب گیلگمش که حماسهای ادبی مربوط به سومریان است نیز گاهی بعنوان نخستین کتاب بشر معرفی شده است. این کتاب به حدد دوهزاره پیش از میلاد باز می گردد. نیز از قدیمی ترین کتابهای دوران باستان می توان به کتاب مردگان که در هجده قرن پیش از میلاد در مصر بنگارش در آمده بود را ذکر کرد. کتابهای اوستا و ریگ ودا نیز که در دوره های بعد به نگارش درآمده اند میراث ادبیات شفاهی ملت های خود در دوران بسیار قدیم بوده اند. و همچنین ادبیات کهن ایران، به مجموعه داستانهای شفاهی و مکتوب ایرانی ها (مادی، پارسی، سکایی، اوستایی) گویند که توسط ماخذ دینی (اوستا)، نثر (تاریخ یونانی و کتیبه های فارسی باستان) و نظم (شاهنامه فردوسی، گشتاسب و کتایون ، شیرین و فرهاد) به دست ما رسیده است.

Keywords:

ادبیات , تاریخ ادبیات ایران و جهان سبک ادبی