بررسی مقایسه ای شیوع کودک آزاری در دانش آموزان مقطع متوسطهبرحسب جنس، مقطع تحصیلی و سابقه طلاق در خانواده

پژوهش حاضر به منظور بررسی میزان شیوع کودک-آزاری در دانش آموزان دوره متوسطه شهرستان-های تهران انجام گرفته است. به این منظور پرسشنامه کودک آزاری محقق ساخته با سه حیطه کودک آزاری از نوع بی توجهی، جسمی و عاطفی روی ۷۳۸ دانش آموز اجرا شد که با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای و خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل عاملی و تحلیل واریانس چندمتغیره (MANOVA) استفاده گردید. نتایج پژوهش نشان داد که میزان شیوع آزار جسمانی، ۵/۱۷% بی توجهی، ۴/۳۶% و عاطفی ۴۶/۴۹% است. در حیطه آزار جسمی شایع ترین آزارها عبارتند از: سیلی زدن و لگد زدن؛ در حیطه بی-توجهی: بی توجهی به بیماری فرزند و نبردن نزد پزشک و بی توجهی به علاقه مندی های فرزند و در حیطه آزار عاطفی: فریاد زدن و ناسزا گفتن. نتایج پژوهش نشان داد که تفاوت معنا داری در میزان شیوع کودک آزاری در حیطه جسمی، بی توجهی و عاطفی برحسب جنس دانش آموزان، پایه تحصیلی و سابقه طلاق والدین در خانواده وجود دارد. نتایج نشان داد که شیوع کودک آزاری شباهت زیادی با مطالعات خارجی ندارد، اما با نتایج مطالعات داخلی همخوانی دارد و همین امر ضرورت توجه اساسی به اجرای برنامه های مداخله ای در مقیاس وسیع را می طلبد.

Keywords:

شیوع , کودک آزاری جسمی , عاطفی و بی توجهی , دانش آموزان مقطع متوسطه