تغییرات زمانی و مکانی ارتباط غلظت رسوبات معلق با برخی آلاینده های رودخانه زاینده رود

آب مایه حیات است و به همان اندازه که کمیت آن حائز اهمیت است کیفیت آن نیز برای ادامه حیات ضروری است. تمامی تمدن های بشری در کنار آب شکل گرفته و به مرور پی به اهمیت کیفیت آن بردند. آب های طبیعی حاوی آلوده کننده های متنوعی هستند (تیبوت، ۱۳۸۳ ) که منبع این آلودگی ها به دو نوع نقطه ای  و غیر نقطه ای  تقسیم می شوند. بخش عمده آلودگی آب ناشی از منابع غیرنقطه ای است که حاصل فعالیت های طبیعی یا استفاده های سنتی از زمین است که منجر به فرسایش خاک می شوند. رسوبات ناشی از فرسایش در حوزه های آبخیز رودخانه ها، به عنوان یک منبع آلوده کننده به شمار آمده و با انتقال از بالا دست به پایین دست، باعث کاهش کیفی آب شده و ضمن کاهش شفافیت آب منجر به کاهش نفوذ نور، پایین آمدن مقدار اکسیژن خواهی بیوشیمیایی آب  و کاهش رشد جلبک ها شده و در نتیجه کاهش نقش خودپالایی رودخانه می شودکه میزان آن در ایام مختلف سال (Walling و همکاران، ۲۰۰۰، Neal و همکاران، ۲۰۰۶، Arncheidt  و همکاران، ۲۰۰۷). آلودگی ها ممکن است یا به صورت محلول یا جذب شده توسط خاک فرسایش یافته (رسوبات معلق)، در روان آب سطحی حمل شوند (Im و همکاران، ۲۰۰۳). رسوبات معلق فاکتور اصلی در چرخه بیولوژیکی و ژئوشیمیایی عناصر و مواد غذایی و آلاینده ها در محیط های آبی محسوب می شوند (Horowitz، ۲۰۰۸ ). در سال های اخیر نیز آگاهی از اهمیت زیست محیطی انتقال بارهای رسوبی معلق به وسیله نهرها و رودخانه ها و هم چنین شناخت دینامیک رسوبات معلق افزایش قابل توجهی داشته که این شامل اهمیت رسوبات معلق در انتقال مواد غذایی و آلودگی ها مانند فسفر، آفت کش ها، فلزات سنگین و عوامل بیماری زا بوده است (Walling و Morrehead، ۲۰۰۴؛ Xia و همکاران، Butler, ۲۰۰۵, Walling, ۲۰۰۴ و همکاران، ۲۰۰۸).