اثر تمرین ورزشی سرعتی بر پاسخ و سازگاری آنزیمی، متابولیتی و هورمونی مردان سالم

مقدمه: اصول زیر بنایی در هر برنامه تمرینی شناخت منابع انرژی و درک پاسخ های هورمونی و متابولیکی است. هدف از تحقیق تعیین اثر تمرین سرعتی بر پاسخ هورمونی غدد درون ریز دوندگان مرد طی مراحل گوناگون فعالیت منتخب بود. روش کار : تحقیق حاضر از نوع تحقیقات نیمه تجربی با طرح سریهای زمانی بود. نمونه آماری مطالعه ۱۰ تن از دوندگان دوهای سرعت عضو تیم دانشگاه مازندران بودند. جهت ارزیابی آزمودنی‎ها تست تمرین پیش رونده استاندارد با سرعت ۱/۷ مایل در ساعت و شیب ۵/۲ درجه  اجرا گردید. سپس آزمودنی‎ها به مدت ۶ هفته پروتکل تمرینات سرعتی را اجرا کردند. شدت تمرین ۶۰ درصد ضربان قلب بیشینه بود.طی اجرای پروتکل مجموعا ۱۰ نمونه خونی گرفته شد. نتایج: نتایج تحقیق بیانگر کاهش معنادار در ضربان قلب آزمودنی ها بود (۰۵/۰>p). در خصوص هورمون های آنابولیکی رشد و تستوسترون پس از تمرینات افزایش غیر معناداری مشاهده شد (۰۵/۰p) منتها مقادیر T۴ به طور معناداری حین و پس از آزمون افزایش یافته بود (۰۵/۰ >p). دو آنزیم لاکتات دهیدروژناز و کراتین فسفوکیناز طی وهله های مختلف تمرینی به طور معناداری افزایش یافته بود (۰۵/۰>p) منتها در قیاس با نتایج پیش آزمون، از مقادیر پس آزمون آنها کاسته شده بود. نتیجه گیری: به نظر می رسد اجرای ۶ هفته تمرین سرعتی با پروتکل بیان شده و شدت همراه با آن، بتواند افزایش عملکرد ورزشی افراد را به واسطه تغییر در نیمرخ هورمونی و متابولیکی بهبود بخشد.

Keywords:

هورمون‎های هیپوفیزی , تیروکسین , تری یدوتیرونین , انسولین , کورتیزول , تستوسترون