اثربخشی درمان مبتنی بر دلبستگی بر کیفیت دلبستگی و مهارت های اجتماعی کودکان مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ای

زمینه و هدف: همزمان با افزایش میزان شیوع اختلال های روانی،  نگرانی در مورد سلامت روان کودکان و تاثیر آن بر  تحول کودک، در سال های اخیر به طور چشمگیری افزایش یافته است و بر همین اساس پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر دلبستگی بر کیفیت دلبستگی و مهارت های اجتماعی کودکان مبتلا به  اختلال نافرمانی مقابله ای انجام گرفت. روش: روش پژوهش از نوع نیمه­ آزمایشی با طرح پیش­آزمون - پس­آزمون با گروه گواه بود. برای این پژوهش ۳۰ کودک پسر با اختلال نافرمانی مقابله ای با روش نمونه­گیری غیراحتمالی در دسترس از آموزشگاه­های شهر اصفهان انتخاب و سپس از مادران آنها جهت شرکت در پژوهش دعوت شد. گروه آزمایش ده جلسه آموزشی درمان مبتنی بر دلبستگی را دریافت کردند، در حالی­که گروه گواه از این آموزش بی­بهره بودند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه ارزیابی سلامت روان کودکان و نوجوانان (اسپرافکین، لانی، یونیتات و گادو، ۱۹۸۴)، پرسشنامه کیفیت دلبستگی (راندولف، ۲۰۰۴)، و پرسشنامه مهارت های اجتماعی ماتسن (۱۹۸۳) بود. داده­های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل کواریانس تک­متغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته­ها: نتایج تحلیل نشان داد، آموزش متغیر مستقل بر مولفه­های کیفیت دلبستگی و مهارت اجتماعی کودکان  مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ای موثر بوده است (۰۵/۰=α). نتیجه ­گیری: بنابر یافته­ های حاصل از پژوهش، می­توان از درمان مبتنی بر دلبستگی بر بهبود کیفیت دلبستگی و مهارت اجتماعی کودکان مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ای بهره برد.

Keywords:

Attachment-oriented therapy , attachment quality , social skills , oppositional defiant disorder , درمان مبتنی بر دلبستگی , کیفیت دلبستگی , مهارت های اجتماعی , اختلال نافرمانی مقابله ای