اثربخشی امیددرمانی گروهی بر افسردگی، احساس تنهایی، و خودکارآمدی دانش آ موزان دختر

زمینه و هدف: از مبانی نظری امیددرمانی به ندرت برای بهبود علائم روان شناختی دختران نوجوان استفاده شده است و اطلاعات اندکی در مورد تاثیر امیددرمانی گروهی وجود دارد. هدف این پژوهش تعیین اثربخشی امید درمانی گروهی برافسردگی، احساس تنهایی، و خودکارآمدی دانش آموزان دختر بود. روش: پژوهش حاضر آزمایشی و از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود و جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان دختر  پایه ۱۰ و ۱۱مدارس ناحیه ۱ شهر رشت در سال تحصیلی ۹۳-۹۴ بود. برای نمونه گیری ۲۰۰ دانش آموز دختر به طور خوشه­ای تصادفی انتخاب شدند و در مرحله پیش آزمون به پرسشنامه افسردگی بک (۱۹۷۱)، مقیاس احساس تنهایی آشر (۱۹۸۳) و مقیاس خودکارآمدی شرر و آدامز (۱۹۸۵) پاسخ دادند. پس از نمره گذاری و غربالگری ۳۰  نفر که ضعیف ترین نمرات را داشتند انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و کنترل  (۱۵ نفر) گمارده شدند. گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکرد و برای گروه آزمایش، هشت جلسه ۹۰ دقیقه ای آموزش امیددرمانی گروهی اجرا شد. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس یک­متغیری پس از کنترل مقادیر پیش آزمون نشان داد نمرات خلق افسرده و احساس تنهایی در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه به طور معنی داری پایین تر است (۰۵/۰P<)، اما بین نمرات پس آزمون این دو گروه، تفاوتی از نظر خودکارآمدی وجود نداشت (۰۵/۰P>). نتیجه گیری: آموزش امیددرمانی گروهی تاثیر قابل ملاحظه ای در کاهش افسردگی، و احساس تنهایی در دانش آموزان دختر دبیرستانی دارد. براین اساس به مشاوران آموزشی پیشنهاد می شود از روش امیددرمانی گروهی برای دانش آموزانی مبتلابه اختلال های خلقی و احساس تنهایی استفاده نمایند.

Keywords:

Group hope therapy , depression , loneliness , self-efficacy , امیددرمانی گروهی , افسردگی , احساس تنهایی , خودکارآمدی