امکان سنجی پیاده راه سازی در خیابان های شهری(نمونه موردی: خیابان عفیف آباد شیراز)

پیاده مداری از جمله راهبردهای تجدید حیات مدنی فضاهای شهری به شمار می آید که نه تنها افزایش تعاملات و همبستگی های اجتماعی را از طریق افزایش شهروندان در مکانهای شهری به دنبال داشته، بلکه دستیابی به توسعه پایدار را تسهیل مینماید. پیاده راه ها بخشی اصلی از جریان پیاده مداری شهرها به شمار می آیند. اگرچه در بسیاری از شهرهای ایران مدنظر قرارگرفته اند، اما تاکنون از نگاه جامع کالبدی و تاکید بریک برنامه ریزی میان مدت مدنظر نبوده و عمده تحقیقات صورت گرفته در این زمینه تنها به ابعاد طراحی آن پرداخته اند. هدف اصلی این پژوهش، امکان سنجی پیاده راه سازی خیابان عفیف آباد می باشد. برای این منظور در ابتدا به بررسی ویژگیهای کالبدی حوزه پیرامونی خیابان عفیف آبادپرداخته شده و در ادامه با استفاده راهنمای طراحی بزرگراه ها ) HCM ( سطح سرویس جریان پیاده و سواره تعیین و ضرورت پیاده سازی این خیابان تحلیل شده است. سپس با استفاده از برآورد جریان تردد پیاده در طی سالهای آتی، سطح سرویس پیاده روها محاسبه گردید. نتایج نشان میدهد که سطح سرویس پیاده روها در دو جداره خیابان عفیف آباد در سطح مطلوبی قرار دارند و همچنین برآورد حجم تردد عابران پیاده در طی سالهای آتی در این محور، ضرورت تعریض پیاده روها با حفظ مسیر عبور برای سیستم حمل ونقل و خودروهای اضطراری را در طی سالهای آتی پیشنهاد میگردد. نتایج این پژوهش میتواند مدنظر برنامه ریزان و مدیران شهری قرار گیرد.

Keywords:

پیاده راه , پیاده مداری , سطح سرویس پیاده رو , شیراز