پیش بینی مهارتهای مثبت اندیشی کودکان براساس سبک های فرزند پروری و الگوهای ارتباطی خانواده آنها

هدف پژوهش حاضر پیش بینی مهارت های مثبت اندیشی کودکان براساس سبک های فرزند پروری و الگوهای ارتباطی خانواده آنها بود. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از حیث روش پژوهش توصیفی- همبستگی بود. جامعه آماری تحقیق دانش آموزان کلاس ششم ابتدایی دختر و پسر آموزش و پرورش منطقه ۱۵ شهر تهران بود که روش نمونه گیری براساس نمونه گیری در دسترس و از دو مدرسه دخترانه و پسرانه، در نمونه ای به حجم ۱۰۰ نفر ۵۰) نفر دختر و ۵۰ نفر پسر) انجام شد. ابزار جمع آوری اطلاعات در این پژوهش پرسشنامه چم زاده و همکاران (۱۳۹۳)، پرسشنامه سبک های فرزند پروری فرم کودکان آلاباما فرایک (۱۹۹۱) و پرسشنامه الگوهای ارتباطی خانواده (۱۹۹۴) (RFCP) بودند. فرضیه های تحقیق با استفاده از آزمون های ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون همزمان و رگرسیون گام به گام بود. نتایج نشان داد که بین سبک های فرزند پروری مشارکت والدین و فرزند پروری مثبت با مثبت اندیشی رابطه ای مثبت و معنی دار و بین سبک های فرزندپروری عدم ثبات در نحوه برخورد با فرزند، ضعف در نظارت و راهنمایی و تنبیه بدنی با مثبت اندیشی رابطه ای منفی و معنی دار برقرار است. همچنین بین الگوهای ارتباطی جهت گیری گفت و شنود با مثبت اندیشی رابطه ای مثبت و معنی دار و بین جهت گیری همنوایی با مهارت های مثبت اندیشی رابطه ای منفی و غیرمعنی دار برقرار است.

Keywords:

مثبت اندیشی , سبک های فرزندپروری , الگوهای ارتباطی