ارتقای خلاقیت کودکان در محیط های آموزشی از دیدگاه روانشناسی محیط

امروزه در اکثر مناطق شهری کشور، محیطهای آموزشی کودکان نظیر مهدکودکها، عمدتا ساختمان هایی بی رنگ، یکنواخت و صرفا عملکرد گرا و تغییر کاربری یافته هستند. در بسیاری موارد صرفا استفاده از رنگهای شاد در فضاهای های تغییر کاربری یافته، تنها ابزار تبدیل فضاهاست که عمدتا نمی تواند فضایی مناسب برای رشد خلاقیت کودکان ایجاد نماید. بلکه آن فضا باید متناسب با سن، سلیقه و شرایط جسمی و روحی استفاده کنندگانش باشد. در این پژوهش تلاش بر این است تا خصوصیات فضایی که بتواند باعث رشد خلاقیت کودکان شود، بررسی گردد. روش تحقیق در این پژوهش، روشی تفسیری بوده و به شیوه کتابخانه ای و مطالعه اسناد، اقدام به گرداوری داده ها و تفسیر آنها شده است. نتایج نشان میدهد که فضاهای آموزشی کودکان باید پویا و انعطاف پذیر بوده و تنوع رنگی و فضایی داشته باشند. در خاتمه نیز پیشنهاداتی در زمینه بهبود کیفی فضاهای آموزشی کودکان به منظور ارتقای خلاقیت آنها داده شده است.

Keywords:

خلاقیت , کودکان , محیط های آموزشی , روانشناسی محیط