تحلیلی بر تولید و مصرف فولاد و توسعه اقتصادی

مصرف فولاد رابطه مستقیمی با درجه توسعه اقتصادی هر کشور دارد وبرای کشورهای در حال رشد یکی از شاخصهای مهم توسعه اقتصادی محسوب می شود. در مراحل اولیه رشد و جهش اقتصادی نرخ رشد مصرف فولاد شدت می یابد وپس از یک دوره ثبات نسبی ، با فرا رسیدن بلوغ اقتصادی به تدریج مصرف فولاد کاهش می یابد. به عبارت دیگر در فرآیند توسعه اقتصادی حجم عظیم سرمایه گذاریهای زیر بنایی و زیر ساختهای صنعتی در ابتدای دوره ، به طور طبیعی نیاز به مصرف فولاد را بالا می برد و توسعه تکنولوژی در مراحل بعدی زمینه سرمایه گذاری در صنایع حساس را متنوع می نماید و به تدریج الزامات اقتصادی ، تکنولوژیک ورفاهی یک جامعه توسه یافته تمرکز و استفاده از منابع و مواد اولیه حجیم را کاهش داده و تکیه بر ارزش افزوده فکری محض(Mind Pure) را ترغیب می نماید. جمهوری اسلامی ایران هنوز اولین مراحل توسعه اقتصادی خود را می گذارند ونیاز روز افزونی به فولاد در سرمایه گذاریها ی زیر بنایی و توسعه ظرفیتهای تولیدی خود دارد ، اگر چه ساختاروابسته صنایع کشور را بطه معنی داری بین مصرف فولاد توسعه حلقه های صنعتی به دست نمی دهد و در حال حاضر شدت مصرف فولاد بیشتر وابسته به توسعه صنایع ساختمان است. الگوهای مورد آزمون در این تحقیق رابطه مصرف فولاد را با تولید نا خالص داخلی ، تشکیل سرمایه ثابت ، ارزش افزوده صنعت ، و ارزش افزوده ساختمان نشان می دهد و اگر قرار باشد نرخهای رشد برنامه دوم توسعه محقق شود ، و تداوم مصرف فولاد کشور در سال ۱۳۸۵ در حد خود کفایی و بدون احتساب نیاز های توسعه صادرات ، باید به رقم ۱۳ میلیون تن برسد و یقینا ظرفیتهای جدیدتری را با افزایش سالانه حدود ۶۰۰ هزار تن می طلبد. البته تحقق چنین روند رشدی در مقایسه با کشورهای آسیای جنوب شرقی بسار ناچیز بوده و معلوم نیست که جایگاه نسبی کشور را در سطح کنونی بتواند حفظ کند.