بررسی اثر متغیرهای سیاست پولی بر اشتغال به تفکیک بخشهای عمده اقتصادی در ایران (۷۸- ۱۳۴۵)

سیاستهای پولی، مجموعه تصمیمات و اقدامات مقامات پولی کشور درکنترل عرضه و تقاضای پول برای تاثیرگذاری بر سطح فعالیتهای اقتصادی می باشد. معمولا سطح قیمتها، میزان اشتغال، میزان تولید واقعی، صادرات و واردات به عنوان مهمترین متغیرهای اقتصادکلان مطرح می باشند که افزایش، کاهش ویا ثبات آنها هدفهای مورد نظر سیاستهای اقتصادی، از جمله سیاست پولی، محسوب میگردد. از این رو با توجه به اهمیت اشتغال و نقش آن در سرنوشت فردی و اجتماعی انسان، در این مقاله به بررسی ارتباط اشتغال ایجاد شده در بخش!مای عمده اقتصادی و متغیرهای سیالست پولی پرداخته شده است. برای تشریح روابط بین متغیرهای اشتغال، حجم نقدینگی، مطالبات سیستم بانکی از بخش دولتی و بخش غیر دولتی برای ایران طی دوره ۷۸- ۱۳۴۵ از روابط همجمعی استفاده گردیده است. نتایج حاصل از این براوردها نشاندهنده آنست که تغییر عرضه پول از طریق تغییر حجم نقدینگی و پرداختی به بخش غیر دولتی با تغییر اشتغال در بخشهای تولیدی، دارای رابطه مستقیم می باشد. در واقع افزایش اعتبارات پرداختی به بخش غیردولتی باعث افزایش اشتغال در بخشهای تولیدی میگردد و مطالبات سیستم بانکی ازبخش دولتی با اشتغال کل، اشتغال بخش کشاورزی و اشتغال بخش صنعت رابطه معکوس

Keywords:

Agricultural Employment , اشتغال , اشتغال بخش خدمات , اشتغال بخش صنعت , اشتغال بخش کشاورزی , اعتبارات پرداختی به بخش غیر دولتی , بردارهای همجمعی , سیاستهای پولی , مطالبات سیستم بانکی از بخش دولتی