بررسی تاثیر سطوح آبگیر بهینه سازی شده در تغییرات رطوبت پروفیل خاک

در حال حاضر وضعیت تولید در اکثر حوزه های آبخیز کشور به لحاظ بهرهبرداریهای غیراصولی و عدم اعمال مدیریتهای لازم در جهت حفظ و پایداری منابع، در شرایط بحرانی ازنظر منابع طبیعی تجدیدشونده قرارگرفته است. کمبود رطوبت ذخیره شده طبیعی در خاک، نیز عامل مهمی در تشدید مسائل موجود در آنهاست. در این طرح تحقیقاتی سعی شده است با بررسی عملکرد سطوح عایق، نیمه عایق و طبیعی به بررسی افزایش ذخیره رطوبتی در اطراف نهالهای بادام باغات دیم در استان اصفهان اقدام گردد. برای انجام این کار تعداد ۷۲ کرت به ابعاد ۴*۷ متر با سه تیمار پوشش عایق ، نیمه عایق، و پوشش طبیعی در سه تکرار بر روی دامنه با شیب ۱۸درصد احداث گردید. در پایین دست هر سامانه، پروفیلی به ابعاد ۱*۱*۱ جهت بهینه کردن ذخیره رطوبتی ایجاد گردید. در این مرحله از موادی چون کود دامی پوسیده و کاه و کلش و نایلون به منظور افزایش نفوذ آب و ماندگاری بیشتر رطوبت در خاک استفاده شد. تغییرات رطوبت چاله غرس نهال در طی سه سال بررسی و درنهایت مورد آنالیز آماری قرار گرفت. آنالیزهای آماری نشان داد که از بین تیمارهای بکار گرفتهشده، تیمار مخلوط کود حیوانی و خاک به نسبت ۲۵ درصد حجمی به علاوه یک نایلون در قسمت پایین چاله کاشت نهال و حدود ۱۵ سانتیمتر در ته چاله خار و خاشاک موجود در محل ،این تیمار بیشترین رطوبت حجمی را در عمق ۵۰ سانتیمتری داشته و نقش ویژهای در افزایش محتوای رطوبت حجمی پروفیل خاک دارد.

Keywords:

سامانه های سطوح آبگیر , رطوبت خاک , باغات دیم , استحصال آب باران