تاثیر تمرین هوازی و کورکومین بر سطوح آپلین، مقاومت به انسولین و گلوکز در موش های صحرایی مبتلا به دیابت نوع ۲

مقدمه و هدف: پژوهش های پیشین تاثیر مثبت تمرین هوازی و کورکومین را بر دیابت نشان داده اند. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین هوازی با و بدون مکمل کورکومین بر سطوح آپلین، مقاومت به انسولین و گلوکز در موش­های مبتلا به دیابت نوع ۲ بود. مواد و روش ها: ۴۰ سر موش صحرایی نر به طور تصادفی به ۵ گروه ۸ تایی شامل شاهد سالم، شاهد دیابتی، دیابت+کورکومین، دیابت+ تمرین هوازی، دیابت +کورکومین + تمرین هوازی تقسیم شدند. پس از اعمال مداخله بر اساس نام گروه حیوانات قربانی شدند و متغیرهای مورد نظر در نمونه های پلاسمایی جمع آوری شده اندازه گیری شدند. داده ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه آنالیز شدند و ارزش P کمتر از ۰۵/۰ به عنوان تفاوت معنی دار در نظر گرفته شد. یافته­ ها: نتایج نشان داد تمرین هوازی با شدت متوسط باعث افزایش سطوح آپلین (۰۵/۰P<) و کاهش مقاومت انسولینی (۰۵/۰P<) و گلوکز (۰۵/۰P<) پلاسمای موش های دیابتی شد. استفاده از کورکومین نیز باعث افزایش سطوح آپلین (۰۵/۰P<) و کاهش مقاومت انسولینی (۰۵/۰P<) و گلوکز (۰۵/۰P<) پلاسمای موش های دیابتی شد. بحث و نتیجه گیری: تمرین هوازی با شدت متوسط می تواند راه حلی مناسب برای کاهش قند خون و جلوگیری از افزایش آن در پی بیماری دیابت شود. همچنین، مصرف کورکومین در محدوده مقادیر سلامت به همراه تمرین هوازی می تواند بر حصول نتایج بهتر تاثیر بگذارد.

Keywords:

تمرین هوازی , کورکومین , دیابت , آپلین