تجمیع ساختاری WHO و OIE با تشکیل سازمان جهانی بهداشت انسان و دام (WHAHO)، ضرورتی اجتناب ناپذیر برای واکنش سریع در مقابل تهدیدهای بی سابقه و فزاینده بیماری های نوپدید و بازپدید در قرن ۲۱

به طور کلی، ظهور با فاصله نزدیک و افزایشی موارد جدید بیماری های نوپدید و بازپدید که درصد بالایی از آنها زئونوتیک هستند، به شکل نگران کننده ای بشریت را در زمینه حفظ سلامت عمومی، سلامت غذایی و احتمال حملات بیوتروریستی تهدید می کنند. پاندمی کوید ۱۹ آخرین نمونه مهم است که توانسته است قوی ترین نظام های بهداشتی را در کشورهای جهان مستاصل کند. به طوری که با گذشت بیش از ۱۷ ماه از پیدایش آن و اتخاذ سخت ترین تدابیر بهداشتی و ساخت انواع واکسن ها، هنوز هم نمی توان مهار آن را در آینده نزدیک پیش بینی کرد. در این میان، آنچه که این تجربه سنگین و فاجعه بار جهانی به ما می آموزد، لزوم تجمیع ساختاری WHO و OIE است. اگرچه این دو سازمان در سال های اخیر چند اجلا سیه مشترک در خصوص "بهداشت واحد" (One health) برگزار کرده اند ولی توفیقات بزرگ واقعی در این زمینه قابل مشاهده نیستند. از طرف دیگر، ضعف امکانات مادی، منابع و جایگاه OIE در مقایسه با WHO یک مشکل اساسی است. به طوری که بودجه ۳۶ میلیون دلاری آن در مقایسه با بودجه ۵/۸ میلیارد دلاری WHO با توجه به وظایف و مسئولیت های OIE در تحقق عملی بهداشت واحد به منظور واکنش سریع یکنواخت، سازمان یافته و هماهنگ شده جهانی در برابر مخاطرات بهداشتی هزاره سوم براستی ناچیز می باشد! هدف از این مقاله مقایسه امکانات این دو سازمان، نتایج مثبت تجمیع ساختاری آنها و تشکیل سازمان جهانی بهداشت انسان و دام (WHAHO) می باشد.

Keywords:

تجمیع ساختاری , OIE , WHO , زئونوزهای نوپدید , سلامت غذایی