نقش سبکهای مقابله در تنیدگی تحصیلی و پیشرفت تحصیلی

پژوهش حاضر با هدف مطالعه نقش کنترل کننده سبکهای مقابله بر تنیدگی تحصیلی و پیشرفت تحصیلی دانشجویان اجرا شد. نمونه ای متشکل از ۴۱۹ دانشجو (۱۶۶ پسر و ۲۵۳ دختر) پرسشنامه های تنیدگی دوران دانشجویی (گادزلا، ۱۹۹۱) و مقابله با موقعیتهای تنیدگی زا (اندلر و پارکر، ۱۹۹۰) را تکمیل کردند. برای تحلیل داده ها از همبستگی گشتاوری پیرسون و تحلیل رگرسیون گام به گام استفاده شد. نتایج همبستگی بین متغیرها نشان داد که بین تنیدگی تحصیلی و پیشرفت تحصیلی رابطه منفی، بین سبک مقابله مسئله محور و پیشرفت تحصیلی رابطه مثبت، بین سبکهای مقابله هیجان محور و اجتنابی با پیشرفت تحصیلی رابطه منفی، بین تنیدگی تحصیلی با سبک مقابله مسئله محور رابطه منفی، و بین تنیدگی تحصیلی و سبکهای مقابله ای هیجان محور و اجتنابی رابطه مثبت وجود دارد. نتایج تحلیل رگرسیون گام به گام نشان داد که متغیرهای تنیدگی تحصیلی، سبکهای مقابله مسئله محور، هیجان محور و اجتنابی به ترتیب ۹% ، ۳% ، ۲% و ۱% از واریانس پیشرفت تحصیلی را تبیین کردند. به عبارت دیگر، رابطه بین تنیدگی تحصیلی با پیشرفت تحصیلی فقط تحت تاثیر سبکهای مقابله مسئله محور و هیجان محور قرار گرفت. نتایج پژوهش حاضر بر ضرورت بازشناسی نقش کنترل کننده سبکهای مقابله با تنیدگی (مسئله محور و هیجان محور) را در رابطه تنیدگی تحصیلی و پیشرفت تحصیلی تاکید کرد و راهبردهای موثر برای ارتقای سبکهای مقابله ای کارآمد در دانشجویان مورد بحث قرار گرفت.

Keywords:

تنیدگی تحصیلی , پیشرفت تحصیلی , سبکهای مقابله