احساس تنهایی و خوداثربخشی اجتماعی در نوجوانان

ژوهش حاضر به بررسی عوامل اجتماعی شناختی مرتبط با احساس تنهایی نوجوانان پرداخت. نمونه ای از ۶۲۹ (۳۱۴ دختر و ۳۱۵ پسر) دانش آموز دبیرستانی شهر تهران (با میانگین سنی ۱۶ سال) به طور تصادفی به تفکیک جنس، پایه تحصیلی (یکم، دوم و سوم به ترتیب ۲۰۱، ۲۰۶ و ۲۲۱ نفر) و رشته تحصیلی (ریاضی، تجربی و انسانی) انتخاب شدند و مقیاس احساس تنهایی تجدیدنظرشده UCLA (راسل، پپلو و کاترونا،۱۹۸۰) و پرسشنامه خوداثربخشی کودکان و نوجوانان (موریس، ۲۰۰۱) را تکمیل کردند. یافته ها نشان دادند که توزیع نمره های احساس تنهایی در هر دو جنس برای دانش آموزان سال اول و دوم دارای کجی مثبت و بیانگر گرایش آنان به گزارش سطوح پایین احساس تنهایی بود. این توزیع برای دانش آموزان سال سوم و برای رشته های تحصیلی تفاوت معناداری با توزیع نرمال نداشت. همبستگی بین احساس تنهایی و خوداثربخشی اجتماعی در تمام گروهها منفی و معنادار بود. تفاوت بین ضرایب همبستگی در گروهها بر اساس تبدیل فیشر معنادار نبودند. استلزامهای پیشگیری از احساس تنهایی در نوجوانان به بحث گذاشته شد.

Keywords:

احساس تنهایی , خوداثربخشی اجتماعی , نوجوانان