تاثیر روش مصرف عناصر ریزمغذی بر خصوصیات کمی و کیفی چغندرقند(Beta vulgarisL.)

این پژوهش به منظور بررسی تاثیر روش مصرف عناصر ریزمغذی بر روی صفات کمی وکیفی چغندر قند به صورت فاکتوریل بر پایه بلوک های کامل تصادفی در ۳ تکرار در سال زراعی ۱۳۹۶ اجرا گردید. تیمارهای آزمایش شامل نوع ریزمغذی در ۸ سطح: (:M۰ بدون مصرف ریزمغذی، M۱: سولفات روی، M۲: سولفات منگنز، M۳: سولفات آهن، M۴: سولفات روی+ سولفات منگنز، M۵: سولفات منگنز+ سولفات آهن، M۶: سولفات روی+ سولفات آهن، M۷: سولفات روی+ سولفات منگنز+ سولفات آهن) و تیمار روش مصرف ریزمغذی در دو سطح: (T۱: مصرف خاکی، T۲: محلولپاشی) بودند. نوع ریزمغذی برروی عملکرد بیولوژیک، عملکرد غده، عیار قند و عملکرد قند خالص تاثیرمعنی دار داشت. روش مصرف ریزمغذی نیز بر روی عملکرد بیولوژیک، عملکرد غده، عیار قند، درصد قند قابل استحصال، عملکرد قند خالص و عملکرد قند ناخالص تاثیرمعنی دار داشت. حداکثر عملکرد غده (۴/۶۴ تن در هکتار) در تیمار مصرف سولفات روی+سولفات منگنز+سولفات آهن مشاهده شد. همچنین روش مصرف محلول پاشی، میزان عملکرد غده را نسبت به روش مصرف خاکی ،۳/۹ درصد افزایش داد. درصد قند نیز با استفاده از مصرف سولفات آهن+ سولفات روی+سولفات منگنز به میزان ۷/۸ درصد نسبت به بدون مصرف ریزمغذی (شاهد )افزایش نشان داد. درهردو روش مصرف، سولفات روی+سولفات منگنز+سولفات آهن ، منجر به افزایش عملکردریشه گردید ولی به طور کلی روش مصرف محلول پاشی نسبت به مصرف خاکی، میزان عیار قند را بیشتر ،افزایش داد.

Keywords:

محلول پاشی , ریزمغذی , مصرف خاکی , عیار قند , عملکرد غده