اثر سالیسیلات بر برخی از پاسخ های فیزیولوژیکی گیاه بامیه (Hibiscus esculentus L.) در تنش خشکی

بذرهای گیاه بامیه (Hibiscus esculentus)، از مرکز تحقیقات جهاد کشاورزی خراسان رضوی تهیه و در مزرعه به صورت گلدانی کاشته شد. ۳۵ روز بعد از کاشت، دو غلظت سالیسیلات ۴-۱۰ و ۷-۱۰ مولار به شکل محلول پاشی در قالب ۹ تیمار با ۳ تکرار به مدت ۳۰-۲۰ روز به شکل پیش تیمار و قبل از اعمال تنش های خشکی شامل دو سطح خشکی ملایم (۳۵% ظرفیت اشباع خاک) و شدید (۱۵%) به همراه شاهد (۵۰%) اعمال شد. برای سنجش های فیزیولوژیکی شامل سنجش کلروفیل a,b، قندهای محلول و آنزیم های آنتی اکسیدانی، ۳ ماه پس از زمان کاشت دانه ها، از گیاهان هر گلدان با چهار تکرار به صورت تصادفی استفاده شد. از نرم افزار آماری SPSS و تست های آماری دانکن جهت آنالیز داده ها و مقایسه میانگین ها استفاده شد. با کاربرد سالیسیلات، میزان فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانت تحت تنش افزایش یافت و به عنوان یک جاروب کننده سیستم رادیکال هیدروکسیل عمل کرده است. کاربرد سالیسیلات در میزان قندهای محلول و محتوای کلروفیل تحت تنش شدید خشکی منجر به اختلاف معنی داری نشد. در نتیجه می توان بیان کرد که سالیسیلات به عنوان یک محرک رشد می تواند رشد گیاه مورد مطالعه را در شرایط استرس تحریک کند و کاهش رشد ناشی از استرس خشکی را بهبود بخشد.

Keywords:

بامیه , تنش خشکی , سالیسیلات , سنجش های فیزیولوژیکی