سنجش تاب آوری زیستی رودخانه با مدل های هوش مصنوعی(مطالعه موردی رودخانه علی آباد)

تاب آوری طیف به هم پیوسته ای از ارتباطات بین محیط، رودخانه و واکنش اکوسیستم به تغییرات وارد شده را برای حفظ پایداری نشان می دهد؛ لذا بررسی میزان تاب آوری رودخانه، برای برنامه ریزی و مدیریت منابع آب مهم و موثر است. با توجه به ارتباط تاب آوری زیستی به تغییر پارامترهای کیفی و کمی از مدل های هوش مصنوعی، بیان ژن ماشین بردار پشتیبان و هیبرید موجکی برای پیش بینی وضعیت ارتباطی آب رودخانه علی آباد در ایستگاه لوارک و در بازه زمانی ده ساله استفاده و نتایج با شاخص تاب آوری سنجیده شد. مدل های هیبریدی نسبت به غیرهیبریدی، عملکرد دقیق تر و خطای کمتری را با حذف نویز نشان دادند؛ چنانکه سناریوی ۴ با ترکیب روی و اکسیژن بیوشیمیایی و دبی در سری زمانی با نتایج صحت سنجی ضریب نش ساتکلیف (۰/۹۸)، جذر میانگین مربعات خطا (۰/۰۵) و میانگین قدرمطلق خطا (۰/۱۰) در مدل هیبرید موجک بردار پشتیبان بهترین پیش بینی را نشان داد. نتیجه هیبرید موجک بیان ژن با ضریب نش ساتکلیف (۰/۹۴)، جذر میانگین مربعات خطا (۰/۷۰) و میانگین قدرمطلق خطا (۰/۲۰) در سناریو ۴ تاکیدی بر تاثیر مثبت مدل های هیبریدی نسبت به مدل های کلاسیک در پیش بینی بود. نتیجه کلی تحقیق نشان داد رودخانه در شرایط سنجش تاب آور است و پیش بینی مدل های هیبریدی با اندازه گیری ها همخوانی دارد.

Keywords:

کلمات کلیدی بیان ژن , تاب آوری , ماشین بردارپشتیبان , موجک , شاخص زیستی