بررسی تاثیر روش های کم آبیاری متناوب و سنتی در آبیاری قطره ای بر برخی از صفات سیب زمینی در شهرکرد

امروزه استفاده از روش های کم آبیاری، عامل موثری برای صرفه جویی و افزایش راندمان مصرف آب در بخش کشاورزی است. پس در این پژوهش به بررسی اثر اعمال تنش کم آبی در روش کم آبیاری سنتی و کم آبیاری بخشی بر گیاه سیب زمینی پرداخته شده است. بدین منظور رقم آگریا در بهار سال ۱۳۹۱ در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه شهرکرد و در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار کشت شد. تیمارهای آبیاری اعمال شده شامل آبیاری کامل و کم آبیاری در سه سطح پتانسیل ماتریک خاک (۶۰-، ۸۰- و ۱۲۰- کیلوپاسکال) بودند که بعد از مرحله غده زایی و در قالب دو روش کم آبیاری سنتی و کم آبیاری بخشی اعمال شدند. تجزیه و تحلیل نتایج به دست آمده نشان داد کم آبیاری بخشی سبب بهبود وزن خشک اندام هوایی، وزن خشک ریشه، عملکرد بوته و بازار پسندی غده ها شده است. بیشترین مقدار وزن خشک غده نیز در کم آبیاری بخشی با سطح مکش ۱۲۰- کیلوپاسکال مشاهده شد. کارایی مصرف آب نیز بهبود یافت و بیشترین مقدار کارایی از روش کم آبیاری بخشی با سطح مکش ۱۲۰- کیلوپاسکال و به میزان ۱۱/۵ کیلوگرم بر مترمکعب به دست آمد که نسبت به نمونه تحت آبیاری کامل ۳۳/۱۴ درصد افزایش داشت و سبب صرفه جویی ۴۵/۲۲ درصدی در مقدار آب مصرفی شد.

Keywords:

کارایی مصرف آب , کم آبیاری بخشی , تنش کم آبی , سیب زمینی