نقد و بررسی آراء هیئت عمومی دیوان عدالت اداری در خصوص «احتساب فوق العاده اضافه کار در پاداش پایان خدمت» ناظر به زمان حاکمیت قانون برنامه پنجم توسعه abstract
به کارمندان مشمول قانون مدیریت خدمات کشوری که بازنشسته می شوند به ازای هر سال خدمت یکماه آخرین حقوق و مزایای مستمر به اضافه مرخصی های ذخیره شده به عنوان پاداش پایان خدمت پرداخت می شود. در خصوص ملاک محاسبه پاداش پایانخدمت، علاوه بر حقوق مبنا و پایه، مطابق ماده ۱ قانون پرداخت پاداش پایان خدمت و بخشی از هزینه های ضروری به کارکنان دولت مصوب ۱۳۷۵ اصلاحی ۱۳۷۹، تمامی فوق العاده های پرداختی، از جمله فوق العاده اضافه کار ملاک کسور بازنشستگی و مبنای محاسبه پاداش پایان خدمت قرار گرفته بود که با تصویب قانون مدیریت خدمات کشوری به موجب مواد ۱۰۶ و ۱۰۷ قانون مدیریت خدمات کشوری، تنها حقوق و مزایای مستمر، ملاک و مبنای محاسبه پاداش پایان خدمت و کسور بازنشستگی می باشد و مطابق تبصره ماده ۷۶ قانون مدیریت خدمات کشوری، صرفا فوق العاده های موضوع بند ۲، ۳ و ۵ ماده ۶۸ قانون مزبور مستمر محسوب می شوند لذا فوق العاده اضافه کار به موجب ماده ۷۶ قانون مدیریت خدمات کشوری، غیرمستمر تلقی شده و به تبع آن غیرقابل محاسبه در پاداش پایان خدمت است. پس از تصویب ماده ۵۹ قانون برنامه پنجساله پنجم توسعه جمهوری اسلامی ایران با وجود ابهام صدر و ذیل ماده مذکور، هیئت عمومی دیوان عدالت اداری طی رای شماره ۷۷۸ الی ۸۳۸ مورخ ۰۷/۱۱/۱۳۹۲ حکم به محاسبه فوق العاده اضافه کار در پاداش پایان خدمت در زمان اجرای قانون برنامه پنجم توسعه صادر نمود که رای مذکور با مفاد رای شماره ۱۳۹۲ الی ۱۴۰۲ مورخ ۱۰/۹/۱۳۹۳ هیئت عمومی دیوان عدالت اداری مبنی بر عدم نسخ حکم ماده ۱۰۶ قانون مدیریت خدمات کشوری در زمان حاکمیت قانون برنامه پنجم توسعه، مغایرت دارد. ضمن اینکه مفهوم مخالف ذیل ماده ۵۹ قانون برنامه پنجم توسعه نیز دلالت بر منع کسر
حق بیمه از فوق العاده اضافه کار بعد از اجرایی شدن قانون مدیریت خدمات کشوری دارد و از همه مهم تر اینکه؛ شورای نگهبان طرح استفساریه ماده ۵۹ قانون برنامه پنجم توسعه را در خصوص لغو حکم ماده ۱۰۶ قانون مدیریت خدمات کشوری در زمان اجرای قانون برنامه پنجم توسعه، خارج از محدوده صلاحیت تفسیری و قانون گذاری دانسته است که همه دلالت بر عدم امکان کسر
حق بیمه از فوق العاده اضافه کاری در طول اجرای قانون برنامه پنجم توسعه دارد.