مطالعه و معرفی شیوه بدیع طاق زنی دوره ماد در تپه نوشیجان ملایر

دوره ماد یکی از پرابهام ترین دوره های تاریخی ایران و به تبع آن معماری ماد نیز دارای جنبه های ناشناخته زیادی است. یکی از مهمترین محوطه های تاریخی ماد تپه نوشیجان ملایر است که استقرار اصلی آن، یک دوره زمانی از ۷۵۰ تا ۶۵۰ ق.م را شامل می شود. این محوطه در فاصله سالهای ۱۹۶۷ تا ۱۹۷۷ توسط هیات انگلیسی به سرپرستی دیوید استروناخ کاوش شد که در نتیجه آن بناهای ارزشمندی که کمک بزرگی به شناخت معماری ماد می کند، کشف گردید. بناهای مکشوفه به جهت ماندگاری ویژه و ویژگیهای منحصربفرد دیگر حائز اهمیت بسیار است. یکی از ویژگیهای معماری این محوطه شیوه طاق زنی بدیعی است که قبل از این تاریخ در هیچ محوطه دیگری شناسایی نشده است. طاق های مورد بحث با استفاده از ردیف های متوالی قوس یا تویزه های خشتی اجرا شده اند. هر کدام از این قوس ها از دو نیم قوس تشکیل شده که انتهای تحتانی آنها بر روی تکیه گاهی در دیوارهای طولی و انتهای فوقانی آنها در راس طاق بر هم قرار می گیرند. این تویزه ها با گل مرغوبی ساخته شده و گاه با نی مسلح شده اند. این شیوه طاق زنی بعد از دوره ماد در دوره هخامنشی و اشکانی نیز تداوم یافته و به شیوه های متفاوتی تا دوره های متاخر در معماری سنتی ایران ادامه پیدا می کند.

مطالعه و معرفی شیوه بدیع طاق زنی دوره ماد در تپه نوشیجان ملایر Keywords:

پوشش های طاقی , تویزه خشتی , ماد , معماری ماد , نوشیجان تپه