بررسی سطح خودکارآمدی و عوامل مرتبط با آن در بیماران ایسکمیک قلبی: یک مطالعه توصیفی همبستگی

مقدمه: بیماری های ایسکمیک قلبی مسوول ۴۶% از علل مرگ و میر در ایران می باشند. جهت ارتقای رفتارهای بهداشتی مبتلایان به این بیماری ها، می توان عوامل شناختی- رفتاری نظیر خودکارآمدی را مدنظر قرار داد. با این وجود نتایج مطالعات پیشین در زمینه عوامل مرتبط با خودکارآمدی بیماران ایسکمیک قلبی متناقض است. هدف این مطالعه تعیین سطح خودکارآمدی و عوامل مرتبط با آن در بیماران ایسکمیک قلبی مراجعه کننده به بیمارستان های منتخب شهر اصفهان بوده است. روش: این مطالعه توصیفی- همبستگی برروی ۱۰۰ نفر از مبتلایان به بیماری های ایسکمیک قلبی بستری در بخش های قلب بیمارستان های شهید چمران و الزهرا (س) اصفهان انجام گردید. تحلیل آماری داده ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی در نرم افزار آماری SPSS v.۱۶ انجام شد. یافته ها: محدوده امتیاز خودکارآمدی بیماران، ۶۴-۰ با میانگین ۴۸/۱۷±۲۸/۳۵ بود. ۶۳% از بیماران سطح بالایی از خودکارآمدی داشتند. اگرچه یافته های آزمون کای اسکوئر ارتباط آماری معناداری را بین سن و جنس با سطح خودکارآمدی بیماران ایسکمیک قلبی نشان نداد، اما یافته های مدل رگرسیون لجستیک چندگانه نشان داد که سطح خودکارآمدی در افراد جوان تر (۰۴۷/۰=p) و مردان (۰۰/۰=p) و افراد دارای سابقه شرکت منظم در برنامه های غربالگری (۰۳/۰=p) بیشتر می باشد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه که سن، جنس و شرکت منظم در غربالگری های روتین از عوامل مرتبط با خودکارآمدی در بیماران ایسکمیک قلبی می باشند و با توجه به شیوع و اهمیت بیماری های ایسکمیک قلبی، ضرورت تقویت خودکارآمدی به عنوان عاملی اساسی در بهبود رفتارهای بهداشتی بیماران، به کمک استراتژی هایی نظیر آموزش های هدفمند و پیگیری های منظم توصیه می شود.

بررسی سطح خودکارآمدی و عوامل مرتبط با آن در بیماران ایسکمیک قلبی: یک مطالعه توصیفی همبستگی Keywords:

self-efficacy , coronary artery disease , cardiovascular diseases , خودکارآمدی , بیماری عروق کرونر , بیماری های قلبی عروقی