مقایسه عوامل روانی- اجتماعی محیط کار پرستاران بخش های کودکان و بزرگسالان در بیمارستانهای منتخب شهر اصفهان ۱۳۹۵ abstract
مقدمه: تاثیر
عوامل روانی- اجتماعی محیط کار بر روی جنبه های فردی و سازمانی کارکنان به خوبی شناخته شده است و عدم توجه به این عوامل میتواند باعث بروز بیماریهای جسمی، روانی و نگرش منفی به فعالیتهای حرفهای و کاهش بهره وری در پرستاران شود. هدف از این پژوهش بررسی
عوامل روانی- اجتماعی محیط کار و مقایسه آنها در دو گروه پرستاران بخشهای
کودکان و بخشهای
بزرگسالان در بیمارستانهای منتخب شهر اصفهان در سال ۱۳۹۵ بود.
روش: مطالعه حاضر از نوع توصیفی- مقایسهای و جامعه آماری ۲۱۰ نفر از پرستاران بخشهای
کودکان و بخشهای
بزرگسالان بیمارستانهای منتخب شهر اصفهان بودند. در این مطالعه نمونه گیری به روش تصادفی چندمرحله ای انجام شد. ابزار مورد استفاده پرسشنامه اطلاعات فردی و نسخه کوتاه پرسشنامه روانی- اجتماعی کپنهاگ بود.
یافتهها: یافته ها نشان داد میانگین نمره رضایت شغلی در پرستاران بخشهای
بزرگسالان به طور معناداری بیشتر از پرستاران بخشهای
کودکان بود (۰۵/۰ >P) اما میانگین نمره تعارض کار- خانواده در پرستاران بخشهای
کودکان به طور معناداری بیشتر بود (۰/۰۵ >P). بین میانگین نمره کل
عوامل روانی- اجتماعی محیط کار و بعضی از مقیاسهای آن در پرستاران بخشهای
بزرگسالان و پرستاران بخشهای
کودکان تفاوت معناداری وجود داشت (۰/۰۵ P<). بین سن، سابقه کار، جنسیت، تاهل و وضعیت استخدام با
عوامل روانی- اجتماعی محیط کار تفاوت معناداری وجود نداشت (۰/۰۵< P).
نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که سلامت روانی- اجتماعی پرستاران بخشهای
کودکان در مقایسه با پرستاران بخشهای
بزرگسالان در سطح پایین تری قرار دارد. استقبال از ایده های کاری جدید، استفاده از کار تیمی، مشارکت دادن پرستاران در امور بیمارستان، فراهم بودن فرصتهای آموزشی، وجود حمایتهای مدیریتی و غیره بر میزان فراوانی و شدت ابعاد فرسودگی و نارضایتی شغلی پرستاران و به خصوص پرستاران
کودکان تاثیرگذار هستند.