رابطه تقابلی زبان و فرهنگ مبتنی بر رویکرد نسبیت زبانشناختی

رابطه ی زبان و فرهنگ از دیرباز مورد توجه فلاسفه، جامعه شناسان و زبان شناسان بوده است. گمانه زنی ها درباره ی منشا زبان و رابطه ی میان زبان و فرهنگ برای علاقه مندان حوزه های مختلف از مباحث آشناست. همانطور که میدانیم نگرش افراد جامعه از فرهنگ آن جامعه ناشی میشود؛ بنابراین زبان و فرهنگ هر قوم رابطه ی مستقیمی با هم دارند و با مطالعه دقیق هر زبانی میتوان به ژرف ساخت سخن پی برد و به آداب و رسوم، طرز فکر و اندیشه و خلاصه آن چه تحت عنوان فرهنگ یک قوم مورد بررسی قرار میگیرد، دسترسی پیدا کرد. پژوهش پیش رو، رابطه ی فرهنگ و زبان از دیدگاه زبانشناختی که به طور عمده در فرضیه ی نسبیت زبانشناختی تجلی یافته، مورد بررسی قرار گرفته است . نگارنده در این مقاله در صدد است تا با هدف توصیف رابطه ی زبان و فرهنگ در قالب رویکردهای علوم ناختیش مختلف، به ارائه و متعاقبا تحلیل و تبیین آراء صاحبنظران این مهم بپردازد. روش این مقاله مطالعه ی اسنادی-کتابخانه ای است. یافته های پژوهش حاکی از آن است که زبان و فرهنگ رابطه ی متقابلی با یکدیگر دارند. از یک سو زبان ابزار اصلی فرهنگ و شرط وجود فرهنگ است، از سویی دیگر جزئی از فرهنگ و محصول فرهنگ.

Keywords:

رابطه ی متقابل , زبان , فرهنگ , فرضیه نسبیت زبانشناختی.