نقش انرژی خورشیدی در توسعه پایدار شهر خور(مطالعه موردی: واحدهای اقامتی گردشگری)

در سالی ان اخیر، توجه ویژهای به اصول توسعه پای دار به عنوان رویکردی جامع با هدف بهبود کیفیت زندگی، در زمینه هایاقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی شده است که در این میان، گردشگری یکی از زمینه های مهم بسط توسعه پایدارمحسوب می گردد. سهم عمده ای از مساحت کشور ایران به مناطق کویری و بیابانی اختصاص ی افته که باعث می شود قابلیتتبدیل به یکی از بهترین مقاصد گردشگری کویری را داشته باشد. درکنار بستر طبیعی موجود در مناطق کویری و جاذبهفراوان آن برای طیف های متنوع گردشگری، باید مجموعه ها ی گردشگری - اقامتی متنوعی در این مناطق وجود داشتهباشند. از طرفی با توجه به افزایش روزافزون جمعیت و کاهش منابع انرژی و استفاده ی بی رویه از منابع سوخت فسیلیهمراه با آلوده ساختن محیط زیست، نیاز انسان به منابع و روشهای جدید تامین انرژی افزایش پیدا کرده است. امروزهیکی از راهکارها برای بحران انرژی، استفاده از انرژی های نو و تجدیدپذیر است. استفاده از انرژی های نو در احداث ساختمان-های اقامتی در کنار اصلاح الگوی مصرف یکی دیگر از ا قداماتی است که در جهت بهینه سازی مصرف انرژی سهم به سزاییدارد. انرژی های تجدید پذیر از انواع مختلفی تشکیل شده که یکی از آنها انرژی خورشیدی می باشد. هدف از انجام اینپژوهش بررسی و شناخت پتانسیل انرژی خورشیدی و عوامل موثر بر جایگزینی با سوخت های فسیلی، خصوصا در بخشساختمان های اقامتی و تاثیر آن بر توسعه پایدار شهر خوروبیابانک پرداخته است. رویکرد پژوهش حاضر رویکردی توصیفی -تحلیلی است که از پیشینه منابع موجود در مطالعات کتابخانه ای و اسنادی در زمینه معماری و طراحی پایدار و انرژی هاینو بهره برده است. نتایج حاکی از آن است که با توجه به شرایط توپوگرافی و موقعیت جغرافیایی، شهر خور دارای ظرفیتبالای انرژی خورشیدی می باشد که زمینه ی بهره مندی از توسعه پایدار فراهم می کند. همچنین نتایج نشان داده که درساختمان های اقامتی -تفریحی مورد مطالعه استفاده و فعال سازی سامانه های فتوولتائیک خورشیدی سودآوری اقتصادیقابل ملاحظه ای داشته که خود بستری برای دستیابی به توسعه پایدار است.

Keywords:

توسعه پایدار , گردشگری پایدار , طراحی معماری پایدار , مجتمع تفریحی_اقامتی , انرژی های نو