اولویت سنجی اندیشه و فناوری نوین در مدیریت بحران و کاهش آسیب پذیری شهری

مدیریت مخاطرات طبیعی(سیل و زلزله)، با تکیه بر رویکرد اجتماع محور(مشارکتی)، بر این باور است که بایستی جمعیت محلی آسیب دیده به عنوان افرادی که توانایی عمل و مشارکت دارند مدنظر قرار گیرند نه افرادی که نیازمند کمک دولت هستند. جوامع همواره در معرض خطر مخاطرات و بلایای طبیعی بوده و در این زمینه حوادث ناگواری را تجربه کرده اند. مخاطرات طبیعی آسیب ها و زیان های فراوانی را با خود به همراه دارند و جوامع همیشه سعی در مدیریت برای کاهش و مقابله اثرات مخاطرات طبیعی بوده اند؛ چرا که در صورت عدم مدیریت صحیح فاجعه عظیمی با خود به همراه خواهند داشت. از بین رفتن فضای سبز، کاهش حجم پارکینگ های عمومی، نداشتن برنامه جمع آوری آب های سطحی، ساخت وسازهای غیرمجاز در دامنه کوه و حریم رودخانه، تبدیل اراضی کشاورزی به مسکونی بدون مطالعات کارشناسی و.... دچار یک رشد نا متوازن و بدون برنامه شده به طوریکه با کوچکترین ناملایمات حوادث طبیعی و دست ساز نگرانی ساکنان را دو چندان می کند. بر همین اساس هدف اصلی پژوهش حاضر اولویت سنجی اندیشه و فناوری نوین در مدیریت بحران و کاهش آسیب پذیری شهری با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی می باشد. نتایج پژوهش نشان می دهد رشد و توسعه روز افزون زندگی شهری و گسترش شهرها در کشور و به تبع در کلانشهرها موجب شده نیازهای اولیه زندگی اجتماعی و سبک زندگی همزمان با رشد تکنولوژی با تغییراتی همراه شود که ملازم با آن مسئولیت اجتماعی و رعایت الزامات شهرنشینی برای حفظ سلامت همشهریان و ایجاد محیط اجتماعی مناسب ضروی تر از هر زمان باشد. و آنچه در مدیریت بحران و کاهش بلایا در مراحل مختلف لازم و ضروری است همکاری های بین بخشی در بین دستگاه های متولی و به روزرسانی تجهیزات و استفاده از فناوری های نوین در حوزه مدیریت بحران از چالش های اساسی است و جلب مشارکت شهروندان و حساس سازی آنان نسبت به مقوله مدیریت بحران و آسیب پذیری شهر و محل زندگی از ضروریات مدیریت شهری است.

Keywords:

آسیب پذیری شهری , فناوری نوین , مدیریت مخاطرات , مدیریت بحران