مطالعه تطبیقی مفهوم جاودانگی در معماری کهن و معماری مدرن

اصول پیرنیا برای معماری ایران(خودبسندگی،پرهیز از بیهودگی،نیارش و مردم واری) از این جهت جاودانه است که هم در طبیعت و هم در صفات فعل خداوند دیده می شود این صفات بیش ازآنکه بومی و کهن باشند عقلانی اند به همین دلیل معماری ایران مظهری از معماری جاودان را شکل می دهد. در واقع چنین معماری دچار روزمرگی شده و بریده از آرمانها، اسیر حالت مصرفی، همچون هر کالایی، دارای تاریخ مصرف و انقضا میگردد. این امر علاوه بر از دست رفتن سرمایه کشور باعث فراموش شدن و بیارزش شدن هنری چون معماری میشود.این مقاله در جستجوی مفهوم جاودانگی در معماری است و جایگاه آن را در معماری مدرن و کهن تبیین می کند و واژه هایی چون جاودانگی اثر، معماری کهن و مدرن، ماندگاری و... ، در این تحقیق توضیح داده شده است. لذا مطالعه حاضر پس از بیان واژه جاودان، معماری کهن و مدرن و مقایسه آنها با هم و شناخت و بررسی ویژگی های جاودان ساز معماری است. نتایج تحقیق حاضر لازمه جاودانگی یک اثر را توجه همزمان به تمام ابعاد انسانی مطرح در حوزه معماری (طبیبعت،خداوند،جامعه و هنرمند) است. انسان در ارتباط با دو بعد طبیعت و خداست که به وحدت نزدیک می شود و می تواند آثار جاودانه را بیافریند. نوع تحقیق از نظر هدف بنیادی است و در روش کیفی جای می گیرد. در انجام پژوهش از روش توصیفی- تحلیلی بهره گرفته شده است و برای جمع آوری اطلاعات از اسناد و مدارک، مطالعات کتابخانه ای استفاده شده است.

Keywords:

جاودانگی , معماری کهن , معماری مدرن