بررسی اثر طرح های مصرف بهینه آب بر کمیت آب زیر زمینی

یکی از بارزترین مشکلاتموجود در بخش کشاورزی، عدم توجه کافی به مدیریت اصولی در جهت ایجاد توسعه پایدار می باشد.این موضوع در مقایسه بین اراضی مدیریت شده (مثلاً تغییر در نوع آبیاری از غرقابی به تحت فشار) و اراضی با مدیریت سنتی کاملاً مشهود است.در این تحقیق بررسی میدانی قسمتی از اراضی کشاورزی واقع در منطقه لپوئی (کیلومتر 25 جاده شیراز- تهران) انجام شده است. پس از مطالعه بر روی اراضی آبی این منطقه و ساماندهی داده های اراضی که اصلاح روش آبیاری از غرقابی به تحت فشار در طی سالیان 82 تا 88 انجام گرفته است و مقایسه آماری میان داده های مربوطه و پهنه بندی پارامترهای مؤثر مأخوذه در قالب نرم افزار Arc-GIS نشان می دهد که تغییر در نوع آبیاری از غرقابی به تحت فشاربرداشت کمتری از منابع آب زیرزمینی را در پی داشته است. همچنین ضمن حفظ سطوح زیر کشت، عملکرد محصولات کشاوررزی نیز کاهش نداشته است که همین امر موجب بالا رفتن راندمان آبیاری و در نتیجه ایجاد یک توسعه پایدار شده است. با نگرش بر نتایج مأخوذه می توان به نقش الگوهای مدیریت اصولی در استفاده از منابع آب و خاک در ایجاد بستر هایکشاورزی پایدار دست یافت و با بهره گیری از تجربیات حاصله در اراضی ساماندهی شده، نسبت به توسعه آن در سایر مناطق اقدام نمود. از این رو با توجه به بحران آب و خشکسالی های پی در پی ضرورت تسریع در مدیریت منابع آب الزامی است.

Keywords:

مدیریت اصولی , توسعه پایدار , کمیت آب زیرزمینی , تغییر سیستم آبیاری و لپوئی