مطالعه موردی مقایسه استفاده از لایه زهکش و لایه تثبیت شده با سیمان در عمر رویه شنی

شرایط زهکشی یکی از عوامل بسیار تاثیرگذار بر عملکرد روسازی است و این به دلیل تاثیر آب و رطوبت در عملکرد مصالح روسازی است. انباشته شدن آب در لایه های زهکشی نشده یا بستر راه سبب میشود که در اثر بارگذاری دینامیکی، فشار آب منفذی ایجاد شود که سبب کاهش اصطکاک بین ذرات شده و در نتیجه منجر به کاهش مقاومت برشی میگردد. همچنین تثبیت بسترهای سست و نیز لایه های زیراساس و اساس با افزودن مواد تثبیت کننده از فنون رایج راهسازی می باشد. در این پژوهش، با استفاده از نرم افزار Kenlayer به بررسی تاثیر زهکشی سازه ای مناسب و تثبیت رویه شنی، روی عمر روسازی با رویه شنی پرداخته شده است. مقطع روسازی در نظر گرفته شده یه مقطع دو لایه ای شامل بستر و رویه می باشد، بستر با مصالح ثابت و برای رویه شنی سه نوع مصالح خاکی در نظر گرفته شده است. مصالح مورد استفاده برای رویه شنی به نام های ۱D و ۱S و ۲S نام گذاری شده اند. خاک ۱D از نوع GM، خاک ۱S از نوع GP-GC و خاک ۲S از نوع GW می باشد. براساس نتایج به دست آمده، استفاده از لایه زهکش و ژئوتکستایل عمر رویه شنی ساخته شده با مصالح ۲S را بیش از ۲ برابر افزایش می دهد، ولی به طور کلی تثبیت رویه شنی در مقایسه با به کار بردن لایه زهکش و ژئوتکستایل مفیدتر واقع شده و عمر رویه شنی ساخته شده با هر ۳ نوع مصالح را به میزان قابل توجهی افزایش می دهد. بالاترین عمر به دست آمده برای رویه شنی مربوط به مصالح ۲S و در حالت تثبیت شده می باشد، به طور کلی در بین این ۳ نوع مصالح، استفاده از مصالح ۲S برای ساخت رویه شنی پیشنهاد می گردد.

Keywords:

تثبیت , زهکشی سازه ای , رویه شنی , عمر روسازی , مدول ارتجاعی.