جایگاه تعیین سیاست مدیریت تقاضای حمل ونقل شهری در کلان شهرها

سیاست های حمل و نقل به دنبال حداکثر سازی میزان کارایی سیستم حمل و نقل شهری از طریق عدم تشویق استفاده غیر ضروری از خودروی شخصی و بهبود شیوه های کارآمد تر، سالم تر ،محیط زیست- دوست تر حمل و نقل ودر کل ، حمل ونقل عمومی و غیر موتوری است. مدیریت تقاضای حمل و نقل دارای منافع بسیار زیادی است. برنامه ریزی حمل و نقل رایج تمایل دارد ، بسیاری از این قبیل منافع و مزیت ها را نادیده بگیرد.بسیاری از سازمان های حمل و نقل ارزیابی اقدامات در زمینه مدیریت تقاضای حمل و نقل را قبل از هر چیز بر اساس ترافیک و آلاینده های محیطی مورد ارزیابی قرار می دهندو درمقابل ،پس اندازه های هزینه پارکینگ و منافع ناشی از امنیت نادیده می گیرند. زمانی که ارزیابی کلیه اثرات هزینه و فایده ها مدنظر است. مدیریت تقاضای حمل و نقل اغلب کارآمد ترین شیوه در راهبرد بهبود حمل و نقل به حساب می آید .به علاوه بسیاری از اقدامات جداگانه در مدیریت تقاضای حمل و نقل ممکن است با یک هزینه نسبتا پایین صورت بگیرد،که این امر آنها را به ویژه برای شهر های با منابع مالی محدود در استطاعت می سازد.شهر های کشورهای در حال توسعه به درون یک عنصر توسعه تحت سلطه خودرو و اثرات بسیار پرهزینه آن ورود پیدا کرده یا جهش یافته اند.اولین گام در چنین شرایطی ،جهت گیری مجدد سیاست های حمل و نقل ،برنامه ریزی و مهندسی با هدف بهبود دسترسی برای مردم و کالاهاست. سپس مجموعه ای از اقدامات مدیریت تقاضای حمل و نقل نیاز است که مشتمل بر سیاست های جذب و دفع باشد تا ازطریق آن بتوان افراد را ازدرون وسیله نقلیه شخصی شان بیرون کشید .نتیجه چنین اقداماتی حرکتی در راستای توسعه پایدار به لحاظ اقتصادی و محیطی است.

Keywords:

مدیریت تقاضای حمل ونقل , سیاست تقاضا , اثرات سفر , حمل ونقل شهری