برآورد ایمنی نواحی ترافیکی با استفاده از روش EB و مدل های کلان

توجه به ایمنی در برنامه­ریزی حمل و نقل نیازمند دستیابی به شاخص­های ایمنی در سطح کلان می­باشد. این امر با انجام مطالعات ایمنی و استفاده از متغیرها در سطح کلان امکان­پذیر می­باشد. استفاده از متغیرهای کلان، ساخت مدل­های پیش­بینی تصادفات را آسان­تر و کم­هزینه­تر می­کند. در این مطالعه با استفاده از متغیرها، در سطح کلان، مدل پیش­بینی تعداد تصادفات ترافیکی به دست آمد. متغیرهای مستقل شامل مجموع طول شبکه معابر در یک ناحیه ترافیکی، نسبت طول معابر با درجه عملکردی متفاوت به طول کل معابر موجود در یک ناحیه ترافیکی، نسبت طول خطوط اتوبوس به طول کل معابر و چگالی تقاطعات در یک ناحیه ترافیکی در نظر گرفته شد. بر این اساس اطلاعات مرتبط با ۱۶۱۳۷ تصادف در ۹۶ ناحیه ترافیکی به دست آمد. پس از ساخت مدل پیش­بینی تعداد تصادفات، با استفاده از روش تجربی بایس (EB) نواحی ترافیکی از نظر ایمنی الویت­بندی شدند و نواحی با بیشترین پتانسیل بهبود مشخص گردید. بر اساس نتایج حاصل افزایش طول شبکه معابر و نسبت معابر با درجه عملکردی شریانی درجه ۲ در یک ناحیه ترافیکی موجب افزایش احتمال وقوع تصادف در آن ناحیه، و افزایش  نسبت معابر با درجه عملکردی جمع و پخش­کننده و محلی در یک ناحیه ترافیکی موجب کاهش تعداد تصادفات در آن ناحیه می­گردد. در این راستا نسبت معابر با درجه عملکردی جمع و پخش­کننده در یک ناحیه ترافیکی دارای کمترین تاثیر و نسبت معابر با درجه عملکردی محلی در یک ناحیه ترافیکی بیشترین تاثیر را دارا می­باشد.

Keywords:

روش تجربی بایس , مدل دوجمله ای منفی , متغیرهای کلان , نواحی ترافیکی