اثر تجویز دوزهای مختلف هورمون های PMSG و hCG بر میزان لقاح و باروری موش های صحرایی نژاد ویستار

معمولا از گنادوتروپین ها برای تحریک تخمک گذاری و افزایش تعداد تخمک در انسان و حیوانات استفاده می شود. هدف این مطالعه تعیین اثرات تجویز دوزهای گوناگون PMSG وhCG بر روی رفتارهای جفت گیری و به دنبال آن ارزیابی میزان زایمان موفق و تعداد نوزادان در موش های صحرایی بالغ نژاد ویستار می باشد. ۶۰ سر موش ماده در پنج گروه ۱۲تایی شامل کنترل، تیمار ۲، تیمار ۳،تیمار ۴ و تیمار ۵ به صورت تصادفی تقسیم شدند. گروه کنترل هیچ گونه دارویی دریافت نکرد. گروه های تیمار ۲، ۳، ۴ و ۵ مقدار ۷۵، ۱۰۰، ۱۵۰و ۳۰۰ واحد بین المللی بر کیلوگرم PMSG و ۴۸ تا ۵۰ ساعت بعد، میزان ۷۵، ۱۰۰ ،۱۵۰ و ۳۰۰ واحد بین المللی hCG به ترتیب به صورت داخل صفاقی دریافت کرد. با گرفتن اسمیر از واژن و مشاهده اسپرم درصبح روز بعد از جفت گیری، روز اول حاملگی در نظر گرفته شد. در روزهای ۲۱ تا ۲۳ موارد زایمان و تعداد نوزادان ثبت شد. : نتایج حاصل از پژوهش حاضر بیان گر آن است که با افزایش دوز گنادوتروپین ها درصد جفت گیری افزایش یافته اما در مقابل میزان و درصد زایمان را کاهش می دهد. در بین ۵گروه اختلاف معنی داری در میزان جفت گیری وجود داشته ولی از نظر میزان زایمان و تعداد نوزاد اختلاف معنی دار نیست(p?۰.۰۵). با توجه به نتایج این مطالعه نشان می دهد که استفاده از دوز های بالاتر از۱۵۰ PMSG و hCG می تواند اثرات نامطلوبی در وضعیت تولیدمثلی موش نژاد ویستار گذارد.

Keywords:

موش صحرایی ویستار , سوپراولاسیون , گنادوتروپین , جفت گیری , زایمان