بررسی اثربخشی درمان شناختی- رفتاری بر ناامیدی و بی لذتی دانشجویان مبتلا به افسردگی

هدف: هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی درمان شناختی- رفتاری بر اساس پروتکل درمانی آرون تی بک، بر ناامیدی و بی لذتی در دانشجویان مبتلا به افسردگی بود. روش: پژوهش حاضر با روش کارآزمایی بالینی تصادفی با دو گروه آزمایش و گواه، در مرکز فوق تخصصی مغزواعصاب الومینا انجام شد. ابتدا مراجعه کنندگان با مصاحبه تشخیصی بالینی و استفاده از آزمون افسردگی بک(نمرات بالاتر از ۲۰) به صورت تصادفی در دوگروه آزمایشی و گواه قرار داده شدند و همزمان آزمون ناامیدی بک و آزمون بی لذتی اسنیس- همیلتون از آنان گرفته شد. پس از طول درمان، مجدد هر سه آزمون گرفته شد و با آزمون اف. تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: بررسی میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون دو گروه آزمایشی و گواه در سه متغیر سطح افسردگی، ناامیدی و بی لذتی، نشان دادکه سطح کلی افسردگی و ناامیدی کاهش یافته، ولی احساس بی لذتی در سطح معنادار کاهش نداشته است. نتیجه گیری: در دانشجویان افسرده ای که علامت ناامیدی شدید است، با توجه به اینکه ناامیدی پیش بین خودکشی و از علامتهای کلیدی افسردگی است، درمان شناختی- رفتاری بر اساس مدل بک، اثربخش و مفید می باشد. این درمان در کاهش علامت بی لذتی در افسرده ها نیز موثر است، اما نه به اندازه ناامیدی. سطح کلی افسردگی دانشجویان افسرده ای که با این روش درمان شده اند، بهتر شده است؛ ولی با وجود بهبود کلی و افزایش خلق، علامت بی لذتی تا حدودی در آنها وجود دارد.

Keywords:

افسردگی , درمان شناختی- رفتاری , ناامیدی , بی لذتی , دانشجویان