سنگ شناسی، زمین شیمی و زمین زمان سنجی گرانیتوییدهای جنوب باختر میامی

توده­های گرانیتوییدی جنوب ­باختر­ میامی (۶۰ کیلومتری خاور ­شاهرود) در شمالی­ترین بخش پهنه­ ساختاری ایران­ مرکزی، دارای ترکیب­ کلی گرانیتی و ماهیت کالک­آلکالن و پرآلومین ضعیف هستند. اگر چه این گرانیتوییدها توسط توالی ستبری از سنگ­های رسوبی به سن اواخر تریاس- اوایل ژوراسیک پوشیده شده­اند؛ ولی در مناطق بسیار کم­وسعتی، سنگ­های­میزبان گنیسی آنها به سن نئوپرتروزوییک رخنمون دارند. این گرانیتوییدها با دو سری دایک دیابازی به سن اواخر نئوپرتروزوییک و ژوراسیک میانی قطع شده­اند. اگر چه پیش‍تر سن­های پس از لیاس- پیش از دوگر، جوان­تر از ژوراسیک و کهن­تر از کرتاسه به گرانیتوییدهای مورد مطالعه نسبت داده شده است؛ ولی سن­سنجی U-Pb که برای اولین بار روی زیرکن­های استخراج شده از آنها صورت گرفته است، بیانگر آن است که این سنگ­ها سن اواخر نئوپروتروزوییک (اواخر ادیاکارن) دارند (۱۰±۵۴۵ میلیون­سال) و جزو سرزمین­های کهن و پی­سنگی ایران به شمار می­روند و با توده­های گرانیتوییدی بندهزارچاه، سفید سنگ، دلبر، شترکوه، رضاآباد و دوچاه قابل ­مقایسه هستند. گرانیتوییدهای مورد نظر حاصل ذوب­بخشی سنگ­های مادر متاپلیتی و متاگریوکی هستند و به گرانیتوییدهای نوع S تعلق دارند. توده­های گرانیتوییدی جنوب باختر میامی در اواخر نئوپروتروزوییک، در یک محیط زمین ساختی از نوع برخوردی و در ارتباط با بسته شدن حوضه پشت کمانی درون قاره ای و سپس دگرگونی سنگ های وابسته از رخساره شیست سبز تا آمفیبولیت و به ندرت گرانولیت، که در نهایت با گرانیت زایی از نوع s  همراه بوده است.

Keywords:

گرانیتویید , سن سنجی اورانیم- سرب , نئوپروتروزوییک , ایران مرکزی , میامی , شاهرود