تحلیل نقش تفاوت های مکانی- فضایی در احساس نشاط شهروندان اهواز

شهر اهواز با چالش­های محیطی و تفاوت­های مکانی- فضایی(نابرابری فضاهای نشاط­آفرین) اثرگذاری در وضعیت نشاط شهروندان روبروست. تفاوت­های مکانی و احساس نشاط شهروندان از مهمترین متغیرهای مورد بررسی این پژوهش هستند. برنامه­ریزی عدالت محور و کاهش نابرابری­های مکانی و فضایی در برخورداری از فضاهای نشاط­آفرین مهم­ترین پیشنهاد این پژوهش است. پژوهش حاضر نظری-کاربردی و به لحاظ روش­شناسی"توصیفی-تحلیلی" است. جامعه آماری شامل شهروندان اهواز (اعم از زن و مرد) در محدوده سنی ۱۵ سال به بالا است که برابر با ۸۸۷۲۸۰ نفر از کل جمعیت شهر اهواز است. حجم نمونه بر اساس فرمول کوکران ۳۸۵ نفر و روش نمونه­گیری نیز تصادفی ساده و پرسش­نامه­ها در شش محله منتخب تکمیل گردید. تحلیل داده­ها با روش­های آماری از جمله میانگین پاسخ­ها، رگرسیون خطی، آزمون تی مستقل و تحلیل واریانس یک راهه و نرم افزارArcGIS انجام شده است. بر اساس نتایج، سطح نشاط شهروندان اهوازی، پایین­تر از حد میانگین و مطلوب است. میان دو گروه زنان و مردان شهر اهواز از نظر سطح نشاط تفاوت معناداری وجود ندارد اما بین گروه­های سنی از نظر سطح نشاط تفاوت معنادار وجود دارد. تفاوت سطوح مکانی در تفاوت سطح نشاط شهروندان در محله­های مختلف شهر اهواز نقش دارد و سطح نشاط شهروندان از مکان­ها و محله­های با سطوح بالاتر به سمت مکان­ها و محله­های سطوح پایین­تر متغیر و سیر نزولی دارد. در واقع تفاوت­ها و نابرابری­های فضایی و مکانی منجر به نابرابری سطح نشاط در بین شهروندان می­شود و توزیع نشاط در بین شهروندان بر اساس تفاوت­های مکانی دارای یک الگوی عادلانه نیست.

Keywords:

تفاوت فضایی- مکانی , جغرافیای رفتاری , شهر اهواز , محیط شهری , نشاط